Een nieuwe  dictatuur ?

Vrijheid in een mooie natuur, .. 't is nog te hopen in de nabije toekomst

Binnen minder dan 100 dagen moeten we gaan stemmen, voor veel mensen een gevoel van 'plicht' voor veel mensen ook iets waar ze niet mee bezig zijn, voor nog meer burgers een onwetendheid voor wie ze gaan stemmen.

Politiek is doorgaans een 'personenkwestie': men kiest voor iemand die men kent, voor iemand die je ooit geholpen heeft of een goed advies heeft gegeven. Daar is dus echt niets mis mee: het is dus een kwestie van vertrouwen in een persoon, wat die mens ook als 'kleur' vertegenwoordigt.

Politiekers zijn echter ook mensen die in het gareel van hun partij moeten lopen, denken we maar aan ons gemeenteraadslid in Sint-Truiden, Raymonde…

We mogen niet vergeten dat er niets zo ondemocratisch is als een politieke partij: het is zelfs dikwijls, althans voor de actieve politieke leden, een soort van dictatuur. Iets vertellen dat niet strookt met hun visie wordt soms beschouwd als verraad. Denken we maar aan ons Raymonde, een doorbraaf vrouwtje, die haar gedacht durft te zeggen, wat niet altijd strookt met de visie van haar partijbestuur, waarvoor ze dan berispt of zelfs bedreigd wordt.

Niet fijn zo'n situaties maar ze zijn er en dit bij elke kleur of kliek.

Die politieker als een topje van de ijsberg…

We gaan dus kiezen voor een persoon, die fungeert als 'aantrekker', als 'verleider'. Dit is in feite maar hét topje van de ijsberg: onder water bewegen de echte visies, hun zicht om zo lang als mogelijk aan de macht te blijven.

De opiniepeilingen geven momenteel weer dat de extreme partijen hun slag gaan thuis halen. Zowel de PVDA als het Vlaams Belang zouden veel stemmen gaan krijgen. Het waarom daarvan ligt waarschijnlijk in een expressie van onvrede met het huidig bewind, het is een soort van vlucht, een 'foert-stem'. Dit wordt dus dikwijls een verloren stem om de eenvoudige reden dat iemand met een rechtgeaarde visie niet met die dames en heren wenst samen te werken.

Pure volksverlakkerij…

Als we hun programma's bekijken, komt dat opvallend kort in de nabijheid van de larie en apekool wat Trump in Amerika verkoopt aan zijn kiesvee. De PVDA spreekt over een belasting op grote vermogens en dat in een wereld waar die rijkelui vrij kunnen bewegen en hun vermogen plaatsen waar ze willen en waar het voor hen het meest voordelig is. Een slag in het water dus. Ze spreken over een verlaging van de pensioenleeftijd met zelfs een verhoging van de minimum pensioenen tot 1800 euro netto per maand. WIE zal hier echter voor opdraaien? Pure volksverlakkerij is het in feite. Zij geven dan als antwoord dat de maatschappij dat wel kan betalen en dit op basis van die vermogensbelasting, die ze echter NOOIT zullen kunnen innen!

Het bruine geweld

Aan de andere kant van het politieke veld zien we dan weer extreem rechts. In de ogen van het publiek deftige heren en dames, de mannen met de mooie dassen en de strakke pakken en de vrouwelijke voortrekkers in een 'deux-piècke'. Het is een lijn die we zowel zien in Hongarije, in Nederland, in Italië of in Frankrijk, maar waar we eens moeten kijken naar hun 'programma'. Jongens, jongens, wat een troep vinden we daar. Onderliggend zien we een kopie van het 'Dagboek van Hitler van 1933' terug, een zuivering qua bevolking, zelfs een soort van 'ontvolking', een vreselijk gevaarlijke terugkeer naar de heel donkere dagen van 1930 en volgende…Alles wat 'bruin of andersgekleurd is' moet eruit. Godsdienst mag maar moet katholiek of protestant zijn. De rest is een aantasting van onze 'waarden', waarden waarbij vroeger mensen werden doodgeknuppeld die hun mening durfden vertellen.

Ze zullen me dat kwalijk nemen als ik zoiets schrijf maar de parallellen zijn er wel, wat ook bevestigd worden door historici en politieke wetenschappers. Het wordt hoog tijd om onze ogen eens goed open te trekken vooraleer we dat uitschot, een ander woord ken ik daar niet voor, aan de macht laten.

Misschien een duidelijker beeld wat ons kan te wachten staan: wat we nu zien in Rusland, in Iran, in Israël, … kortom in al die landen waar mensen gedood, gemarteld of verkracht worden: het zijn dictaturen die dikwijls voortspruiten uit "die ultra linkse of rechtse waarden".

Dat is de keuze die we moeten maken. Als we zo dom zijn in die prietpraat te geloven, zijn we dus weg voor een heel moeilijke en/of pijnlijke periode in ons leven.

Mensen zullen wel denken wat we dan doen met die 'gematigde partijen', ze verkwanselen hun kansen ook dikwijls. Is 100% waar maar het is nog altijd beter dan mee te gaan in die extremen, fascisten of communisten, ze schelen zogezegd wel qua visie maar in feite liggen ze heel kort bij elkaar, zeker met hun volksverlakkerij en de creatie van een echte dictatuur.

Denk dus goed na achter dat gordijntje met die computer of potlood. Het zou ons wel eens heel zuur kunnen opbreken als we daar de verkeerde beslissing nemen. Einde van de democratie, einde van de vrije meningsuiting, einde van uw persoonlijke vrijheden!

Terug  thuis, een klein verslag

Na mijn verlof terug naar mijn 'Heimat' van koffie en een lekkere Cristal. De koffie in 'la douce France' is natuurlijk een kwestie van goesting,… ik hou van heel straffe koffie en zo'n kleintje kan dus echt lekker zijn. Voor 1.50 euro per stuk mag ik daar dus niet klagen.

De mannen van altijd op een rijtje met alle wilde en minder harde verhalen. J, die al een paar operaties heeft mogen meemaken, moedig zijn steunkaarsen dragend, G.de man met een fantastische gsm daarmee dus allerlei mooie en iets minder mooie vrouwen kan bekijken, toffe verhalen waarbij hij genoeg realiteitszin heeft om te zien dat de meeste van die exemplaren geldwolven of haviken zijn.

Oorlogen en politici

Onze verver die verlof heeft, komt genieten van een lekkere pils, wat troost zoeken in De Bron, een toffe gast, eentje met de goede inborst. Onze professor E, een heerlijke kerel die met zijn wetenschappelijke geest al die types kan ontleden, ook zorgt voor de levensbeschouwingen over oorlogen, politiekers,… kortom alles wat hij belangrijk vindt, komt boven met een 33 cl Maes-pils. R, soms wat filosofisch, maar heel dikwijls met de juiste inzichten, relativeert de soms wilde verhalen van zijn kompanen.

Een zachte glimlach

De geur van de sigaar van Ken, een gemist aroma tijdens de congé, doet deugd. De zachte glimlach van Sabrina, heerlijk om te zien, fijn als aanknopingspunt van het terug zijn in ons aller Sint-Truiden. Dat is terug thuiskomen na een verkwikkend verlof in la douce France.

Een verlof van dingen die ook misgingen, hotels zonder elektriciteit op het verkeerde moment, ruiten op straat die werden ingeslagen waardoor je 's nachts wakker wordt. Toprestaurants met een schitterende prijs-kwaliteitverhouding beleefd, kortom 2 weken van batterij-opladen, ondanks de 3000 km die we gereden hebben.

Zelfgemaakte Tartaar

Tiba gaat graag mee weg, houdt van ons gezelschap maar is toch tevreden de haar bekende geuren van al die reutjes terug te mogen opsnuiven op de Veisder. Nog even dit: bij het thuiskomen, richting Sint-Truiden, parkeren op de Brustempoort, dé frituur gaan bezoeken en kiezen voor de keuze van de man van dienst: een superlekkere kipbrochette, topgekruid en zeker niet te zout. Frietjes die we daar alleen zo kunnen vinden, begeleid van een potje zelfgemaakte tartaar. Dat is thuis komen hé, die zalig gebakken goudbruine stokjes verorberen, met een glas bruiswater….

Verslag  van onze reis  naar Frankrijk, deel 2

De 2de dag van de jaarlijkse vakantie zijn we in Lyon geraakt, natuurlijk na het trotseren van de onvermijdelijke files…

We hadden een hotel geboekt, kortbij bij Parrache, het treinstation net naast 'le vieux Lyon'. In Lyon niet blijven eten, zou zonde zijn. Dus werd het een keuze gemaakt op 'advies' van de Mechelin-gids, een toppertje gevonden als 'Bib-gourmand', prijs-kwaliteit fantastisch.

De avondwarmte van Lyon, +/- 30° C om te wandelen, ons Tiba rondsnuffelend, al die vreemde geuren, voor haar een ontdekking dus! Een half uurtje heen en natuurlijk terug, niet slecht voor de komende honger en als vertering op de terugweg…. Restaurant Bergamote, een echte aanrader, super-menu verorberd met natuurlijk een lekkere fles wijn.

Wat die Fransen toch kunnen qua prijs-kwaliteit, het is echt ongelooflijk. In België zijn we op dat vlak echt niet goed bezig.

Terug in ons hotel ging het naar 'af' : die stationsbuurt, geen airco op de kamer die normaal was voorzien, een blazer die niet werkte, straatlawaai 's nachts, ingeslagen ruiten op straat, kortom een nacht om niet over te spreken. Het personeel deed hun best, het ontbijt was best ok, het kostte allemaal niet zoveel maar het stelde niets voor….

Na een verkenning van 'Vieux-Lyon', een echte aanrader trouwens, zijn we dan naar de Provence gereden.

Warmte die richting 35° C ging, Tiba die het niet zag zitten om rond te wandelen, wat een verademing te kunnen verblijven in een mooi appartement mét airco en terras in het centrum van Les Arcs sur Argens, een 30 km van de Côtes d'Azur.

Daar was het natuurlijk wat koeler, een beetje mondainer en ook wat duurder. Gekleurde décolletés en gebruinde mensen, een al mooier dan de andere…. Ongedwongen gesprekken met mensen die je niet kent over de dingens des levens, waarbij de wijnwereld een aangenaam aanknopingspunt was. Een Bretoen op vakantie in de Provence heeft ons een prachtige rosé leren ontdekken en dat voor 5 euro per fles, af domein, dingen die men anders niet zo gemakkelijk zal vinden. Sharing experience heet zoiets…

Een reisje zoals dit samenstellen vergt wat voorbereiding en het lezen van diverse boekjes waar een selectie moet gemaakt worden van subjectieve gegevens, soms gesponsord, maar waar wel dikwijls waardevolle zaken zijn mee te vinden.

Onze volgende stop was voorzien in de 'groene Provence', le Provence Verte, minder gegeerd bij de toeristen, maar wel supermooi en heerlijk rustig.

Een koffietje 's morgens aan 1.30 euro, lekker, wel zonder koekje, dat niet dus naar het geld smaakte. Lunchen met 3 gangen voor 2 personen voor 34.00 euro, inclusief 2 glazen wijn. Best lekker, eigenlijk een ongelooflijke prijs-kwaliteit-verhouding. Dit alles is te vinden in Varage, een 'gat'tussen Ampus en Aix-en-Provence.

Onze logiesuitbaters zijn ex-Belgen, hij van Antwerpen en zij van Brussel, reeds meer dan 45 jaar samen, een domein van meer dan 400 ha (la Blaques), een accommodatie wat rustiek maar wel rustig. Een echt Frans ontbijt, mét zelfgemaakte confituur, geen stukje hesp maar wel authentiek Franse baguette, top qua smaak en een authentieke rustieke, lekkere koffie.

Uitstappen kan, mensen ontmoeten zoals Bernard die als vrijwilliger werkt voor La Tavernaise, de coopérative oélicole, is een pluspunt! Heerlijk om die authentieke Fransman te zien worstelen met zijn andere talen, vragende partij om 'die Belgen' in te schakelen. Op 5 minuten creëerden we een super gezelschap met een paar Duitsers, een Fransman en wij als Vlamingen. Prachtige olie gekocht, een busje van 5 liter om al die lekkere salades van de komende zomer te voorzien van dat extra, die heerlijke authentieke smaak van fijne natuurlijke biologisch gemaakte olijfolie. De lokale wijn hoort erbij en hebben we natuurlijk ook meegenomen, dé garantie voor een fijne nazomer in 2023!

Als sommelier heb ik vroeger als eens in jury's gezeten waarbij we door de Franse organisatie goed werden ontvangen. Château Beaupré in Aix-en-Provence was zo'n plek die ik niet uit mijn geheugen krijgt gewist. Mijn 2 dames en ik ernaar toe en aan het proeven geslagen. Tiba bleef rustig en liet Marleen en ik genieten van het moment. De zaken die bevestigd werden, de koffer in, een goede extra test voor de vering van mijn Alfa…

Onze vakanties zijn in feite gastronomische uitstappen, het opzoeken van die plaatsen waar we nog zelden zullen terug naartoe kunnen. L' Aromatique in Chalon-sur-Soane is er zo eentje. 20 couverts kunnen er eten, de baas in de keuken en de grote bazin in de zaal, gewoon heerlijk en eerlijk eten op je bord, de max qua culinair genot!

De laatste etappe werd Colmar. Het is soms een zoektocht maar een 2 sterren chef die een bijkomende zaak opent, eigenlijk een soort van 'testcase' en daar gerechten verkoopt die niet mogen onderdoen voor zijn 'basiskeuken', daar moet je zijn om te gaan genieten. Wij dus daar tijdig (reeds weken geleden) gereserveerd, een super-ontvangst voor ons Tiba, zittend aan een grote tafel, ons heerlijk laten gaan in een culinair bad van extreem lekkere gerechten. Een culinair feest dat betaalbaar blijft en in ons geheugen zal gegrift blijven als een highlight!

Het is weer voorbij, ons weer aanpassen aan ons Belgenland, doch niet zonder een bijzonder lekkere frietje met een door hen zelfgemaakte kipsaté, natuurlijk met huisgemaakte tartaar af gaan halen aan de Brustempoort, ook een feest van Truiense bodem!

verslag van onze reis naar  Frankrijk deel 1

Het begin van de vakantie, lang naar uitgekeken, alles gepland zoals het hoort.

Op dinsdag de laatste examens in Hasselt afgenomen, de dames hebben hun best gedaan, het was heel warm om te jureren, we hebben van onszelf ook beste laten zien om over iedereen een objectief oordeel te vellen, wat dan ook gebeurd is.
Ze waren allemaal geslaagd, eentje met de hakken over de sloot, maar door is door hé.

Woensdag vertrekken Marleen, Tiba en ik naar la douce France, een planning gemaakt met diverse tussenstops.

Onze eerste halte is in Husseren-les-Châteaux in de Elzas, een hotel met spa-accommodaties en de reputatie van een erg goede keuken.

We komen aan tegen 17u00, ons flesje champagne (Roederer), dat in het arrangement is voorzien, staat klaar en wordt perfect gekoeld geleverd op de kamer. Super lekker, een momentum van geluk om de vakantie te starten.

Tegen 20u00 worden we beneden verwacht voor het diner, ik wil me nog even opfrissen op de badkamer doch het licht doet het niet…. Blijkbaar is dan het GANSE hotel zonder stroom gevallen. Minimum 100 gasten die nog willen eten. De stroom doet het niet en boven op hun berg is er geen gas voorzien…

Het personeel wil iedereen sussen en tevreden houden, wat in feite ongelooflijk goed lukt en dit met wat koude schotels en diverse alternatieven. Ondertussen hadden we ons nog een flesje riesling van de Elzas besteld, wat smaakte, doch zonder hapjes was het toch zowat een ietwat kale kermis om van thuis te komen.

Geen licht in de zaak, enkel de noodverlichting, in de tast naar boven, geen tanden te poetsen gezien we toch niets kunnen volgen en zien… Mijn vrouwtje niet ont schminkt het bed in, maar geen sporen van negatieve reclame the day after.

Om 7u00 's morgens ineens schiet de airco in actie, er is terug licht in de duisternis.

Gezien de hespen, de saucijsjes, kortom alle charcuterie de avond voordien zijn binnengespeeld, wordt het een ontbijt op brood, confituur en een hard gekookt eitje.

Het arrangement was toch wel een aardige som, een investering in feite om een leuke vakantie mee te starten, kwam dan qua afhandeling aan de eindstreep.

Zonder te vragen kregen we het voorstel om enkel die fles champagne te betalen, die koud "plats", die warme kamer (zonder airco), dat vriendelijk personeel, het hoefde niet geregeld te worden, de kwaliteit van hun 'normaal patroon' was niet geëvenaard en moest dus niet betaald worden.

Al bij al dus een heel fijne ervaring en bij deze kan ik u aanraden uw volgend verblijf in de Elzas zeker te boeken bij Hotel Spa Hüsseren-Les-Châteaux, Rue du Schlossberg.

Budget op overschot, dus gestopt bij een wijnboer die we via via hadden leren kennen, een uurtje later met enkele flessen in de koffer richting zuiden getrokken.

Wordt vervolgd… 

Een goede babbel !

Rudy, mijn goede fietskameraad en sedert jaren een erg goede vriend, en ik, samen grote plannen gemaakt om een tochtje te wagen in Haspengouw.

D-Day was er maar ja, zijn vrouwtje, steeds verpleegster geweest, maant ons aan tot voorzichtigheid: zo 2 licht-belegen mannen, 30 graden zonneschijn, weliswaar mét zonnebrandbescherming, een helm,… alles voorzien, maar dus geen fietstocht!

Het praten tijdens de fietstocht is ook een belangrijk item, allerlei gegevens uitwisselen over pas verlopen vakanties, nog verloven die moeten gebeuren, tips en advies,… eigenlijk info uit een betrouwbare en eerlijke bron, niet gespekt met commercie, gaat verloren.

Besluit : niet moeilijk: het momentum was voorzien en Tiba en ik zijn de Rudy met de Alfa gaan ophalen. We hebben een fijn en rustig terras uitgezocht en trokken daar op die dinsdagnamiddag ineens de gemiddelde leeftijd aardig omlaag.

Een vriendelijke horeca medewerker, echt in de wieg gelegd om mensen vriendelijk te bedienen, serveerde ons zoals het hoorde: een fris getapt advies-biertje van het vat, wat nootjes erbij en de rest wordt geschiedenis. Genieten van de gesprekken onder elkaar, sharing experience, geen roddel, wel het verstaan van een blik zonder woorden, ook woorden die meer zeggen dan die woorden alleen.

Daar kom je ook mensen tegen die je herkent van gezicht maar geen naam meer kunt op kleven, mensen die je eigen historie vertellen, zonder dat je nog beseft in welk deel van je eigen geschiedenis die personen nog thuishoren. Blijven praten doet ineens nieuwe relaties naar boven komen, kleinkinderen waarvan je het bestaan niet wist, mensen die ons aller Haspengouw gaan verlaten om een appartement in te nemen in het centrum van Limburg, korter bij die klein mannen, openstaan om het grootvader- & moederschap op te nemen.
Ergernis over de andere opvoedingsmethoden, vrezend dat die jonge gasten ongeleide projectielen gaan worden in de nabije toekomst. In onze jonge tijd was er discipline die werd bijgebracht. Er werd niet gediscussieerd met die kinderen over hoe zij dachten dat het zou moeten lopen: de boodschap was er een die weinig keuze liet. Normbesef hing samen met sommige religie-doctrines, het was een stuk van de maatschappij dat algemeen aanvaard moest worden. Het feit dat die normen nu blijkbaar niet meer zo belangrijk zijn, doet onze generatie bang krijgen. We maken van die kinderen, tenminste in onze ogen, er ongeleide raketten van, wegschietend naar een doel dat niet bekend is en vreemde resultaten kan opleveren.

De vrees voor het onbekende, de vrees voor hetgeen mensen durven beweren, durven doen, ook onze politiekers, de angst voor al dat, het maakt ons een stukje extremistischer. Angst voor het onbekende, angst om daarover te praten…

Bewust zijn dat iets anders ook best ok kan zijn, kan ons helpen om niet in die val van het extremistisch denken te vallen. Binnen dit en een jaar in 2024 is het zover: ons niet laten inpakken door die voor sommigen onzichtbare val van het zwart of donker kijken. Keep clear!!

lekker gegeten in Het Hooghuys in Wilderen

Eigenlijk niets speciaal te vieren, toch goesting om iets lekkers te eten. Moeilijk om de juiste keuze te maken. Mijn fietskameraad suggereerde me Het Hooghuys in Wilderen, lang geleden dat hij er geweest was, wij ook reeds enkele jaren geleden.

Na een telefoontje toch binnengeraakt op een vrijdagavond.

Parking, veilig naast de deur, al een geruststelling om je wagen niet zomaar ergens langs de weg achter te laten.

Het is inderdaad een 'hoog huis', maar met een modern interieur, bevolkt door een supervriendelijke jonge dame die ons welkom heette en ons een tafeltje voorstelde.

Het blijkt de dochter van Anne te zijn, zoals de moeder vriendelijkheid in de genen meegekregen !

Frank is de chef die zijn klanten persoonlijk aan tafel komt adviseren. Als wijnliefhebber en sommelier was ik wel gecharmeerd door zijn wijnkaart. De chef kent de kruiding van zijn gerechten, wat toch wel essentieel is om de juiste wijn te kiezen. Hij suggereerde een ontdekking uit Spanje, een wijn gemaakt met Verdejo druiven, wat we dan ook gekozen hebben. Een frivole ontdekking, een mooie combinatie van fijne exotische zuren, veel diepgang, zonder houtstructuur, echt lekker. De wijn was niet echt goedkoop maar wel elke euro waard om van te genieten.

Een vis & vleesaanbod, waarbij de vis toch wel een mooie rol toebedeeld krijgt. Mijn vrouwtje en ik kozen, niet omdat het vrijdagavond was, voor de visschotel voor 2 personen. Na een amuse en een antipasti kwam die grote schotel ons verwelkomen.

Het leek veel doch het was een smaaksensatie met de juiste haken op de juiste plaats, een combinatie van vaste vis, schaaldieren, alles mooi en gepast gekruid, wat veel maar opgegeten tot bijna het laatste stukje ! Tiba was mee en heeft aardig genoten van die laatste stukjes vis.

Een vernieuwde ontdekking in ons aller Sint-Truiden, een zaak waar we fier op mogen zijn, een restaurant waar mensen mee naar toe nemen, geen blaam zal opleveren.

Binnenkort opnieuw zien binnen te geraken, heerlijk gegeten !

Bijkomende info : Het Hooghuys, Wilderenlaan 82, 3803 Sint-Truiden : www.hethooghuyswilderen.be 

Grote  anarchie in  Sint-Truiden  het laatste weekend van april '23

Tiba en ik deze morgen naar Anneke en Dirk om onze broodjes te gaan halen. Mijn Spaanse waterhond was wat onrustig, keek regelmatig om, soms een licht gegrom,… Je zou voor minder als constant die 'boenke boenk' in je oren zit.

De mensen onderweg kijken je wat wezenloos aan : ze spreken over de machteloosheid van ons controle systeem, ze zeggen dat dat blauw op straat niets anders doet als kleine toestanden aan te pakken, jonge gasten van de fiets trekken om te controleren, maar voor de rest niet kan/durft ingrijpen.

Onderweg kom je dan in lompen geklede nog jonge mensen tegen, sommigen iets aan het eten. Ze steunen de lokale economie dan toch een beetje maar zijn een ergernis voor de lokale inwoners die zo 'stukjes ongeregeld' zien rondlopen.

Is het de Politie die niets kan doen? Zijn het de politiekers die hun verantwoordelijkheid niet nemen?

Ik denk het niet want stel je maar in hun plaats: de machteloosheid tegenover een verspreide mensenmassa van meer dan 5000 personen. Zonder bloedverlies is dit bijna niet op te lossen. Echter NIETS doen is ook geen oplossing : men creëert opening tot meer onwettelijke toestanden, tot een echte anarchie. Wat gaat de reactie van de burger zijn als hij de Politie voor de deur heeft staan als een BBQ een beetje meer lawaai produceert ?

Met de bloempotten gooien naar onze lokale machthebbers is dus geen weg uit deze situatie. Wat we ze zeker kunnen verwijten is de vorm van de communicatie op zaterdagmorgen 29 04. Stel je maar in de plaats van die jonge ouders met kleine kinderen die niet kunnen slapen, denk maar aan mensen met dieren die rusteloos worden en niet kunnen beseffen wat er gebeurt. Denken we maar aan die boeren die hun pas bewerkt veld naar de Filistijnen zien gaan, denken we maar aan mensen in Kerkom en Brustem waar de 'voddemannen' letterlijk staan te kakken op hun gazon. Dan spreken we nog niet over de schade aan de fauna en flora van dat terrein: dieren die ze in hun broedseizoen storen, het is schade voor een gans jaar of langer.

Wat is de juiste beslissing? De geschiedenis zal het verklaren. Achteraf zeggen wat er had moeten gebeuren is inderdaad altijd gemakkelijk. Niets doen is dus zeker geen optie.

Verenigde krachten tussen het leger, dat klacht heeft ingediend bij de verantwoordelijke minister maar zelf zijn grondgebied niet verdedigt,.. Raar voor een leger vind ik. Een paar weken geleden nog een wandeling gemaakt op dat domein, onder begeleiding van een erg goede stadsgids (Danny) én met toestemming van de overheid. Toch kregen we onderweg controle van 2 MP's die eens kwamen kijken wat we op hun terrein aan 't doen waren. Nu dus niets…

We hebben de reserve-eenheid van de Federale met waterkanonnen, speciaal opgeleide mensen. Dat zijn ook dames en heren, medeburgers, die veel geld kosten om hun expertise te laten opbouwen. Laat ze nu hun kennis maar eens in de praktijk brengen.

Een combinatie van waterkanonnen, een lokale boer met een 'zeikton', misschien ook een optie om ze weg te jagen…

"Struisvogels" in  Sint-Truiden

 Het kriebelt als Tiba en ik langs de Veisder wandelen. Het is nog te vroeg, maar ik voel dat de lente begint te kriebelen, die eerste opstoot in het natte grasveld van blaadjes waar binnenkort narcissen gaan te zien zijn. Heerlijk toch, dat gevoel van binnenkort terug een echte zon op je gezicht te laten schijnen.

De stad ademt nog wat Kerstsfeer uit door de toch wel geslaagde verlichting die we nog kunnen bewonderen in de binnenstad. De tegenstellingen zijn echter groot : van dat 'goed gevoel' is niet zoveel te merken bij de handelaars : hun best doen is niet goed genoeg, hun kop breken over het feit hoe ze hun rekeningen gaan kunnen betalen, jaagt hen de gordijnen in.
Een avondwandeling over de grote markt zegt genoeg : een paar uitzonderingen niet te na besproken, zijn de horecazaken gewoon gesloten, geen volk, geen pintjes te tappen of een Duveltje serveren... Zaken die definitief dicht zijn op die mooie grote markt van ons, het is geen zicht en het zou niet mogen. Mensen die geprobeerd hebben er iets van te maken, hun hebben en houden geïnvesteerd, hun ziel erin gestoken en dan moeten stoppen om de put niet groter te maken. Misschien wat ondoordacht begonnen, niet goed genoeg voorbereid, het kan, een droom achternajagen is niet altijd een sleutel tot succes.

Ons stadsbestuur heeft er echter alle belang bij dat handelaars die risico's nemen ook kunnen slagen in hun opzet en businessplan. Zou het creëren van een helpdesk voor ondernemers op niveau van onze stad geen oplossing bieden om het meest ideaal te helpen opzetten ? Handelaars, uitbaters, ze steunen, daarom niet financieel maar wel moreel én met degelijk advies ? Een groter plan opzetten om die ondernemers een kapstok te geven waarbij hun marketing past in die van de stad ? Het zou goed zijn voor iedereen : minder lege handelspanden, meer belastingen te ontvangen door het succes dat daardoor ontstaat. Nu werkt men quasi enkel op niveau van promoties, denken we maar aan Trudor, aan de getrouwheidskaarten om prijzen te winnen, allemaal best ok maar werkt enkel als de start degelijk is gebeurd.

Enkele jaren geleden moest een toekomstige ondernemer een attest bedrijfsbeheer kunnen voorleggen. Dat heeft de Vlaamse overheid afgeschaft, in feite een stommiteit, maar ja, Europees moest het, wat wel niet geldt voor Brussel en Wallonië... Zijn dus precies niet lid van Europa ??

Ik zeg niet dat die cursussen alles meegaven maar het was beter dan niets. Wat toen ook ontbrak was die verankering op lokaal niveau. Het is daar juist dat ik denk dat die, soms wat onervaren, ondernemers, zo'n assistentie goed kunnen gebruiken. Koppel daar een nog meer actief parkeerbeleid aan, en onze stad zou een voorbeeld kunnen zijn als provinciestad die boven de rest van Vlaanderen uitsteekt. Een juiste keuze qua type zaak die Sint-Truiden meerwaarde kan geven is natuurlijk ook essentieel: de zoveelste extra kapper, nachtwinkel of halalzaak, het is niet wat nodig is om de boel beter te laten draaien. Echt gespecialiseerde zaken trekt wel vermogend volk naar de stad en verhoogt ook het aura van het geheel.We hebben bovendien reeds veel externe omstandigheden die super zijn : denken we maar aan de schoonheid in elk seizoen van onze natuur, onze landbouw (zwoegt zwaar en heeft ook steun nodig), de glooiingen van ons aller Haspengouw, gastronomie, .... We kunnen goud in de hand hebben als we het goed aanpakken. Gelijk nog gesteld : onze leiders moeten durven denken op langere termijn, episodes die 6 jaar overstijgen, worden oh zo belangrijk als we onze stad uit die schuldenput willen halen en ECHT willen laten schitteren ! 

meer van deze cursiefjes op www.trudocs.be 

Tabula  Rasa

Opnieuw een verkeersdrama in Noord-Limburg, bijna elke week mag je zulke trieste berichten lezen. Een kind mét fluorvestje, samen met haar papa en hun hondje weggemaaid van de weg. De chauffeur heeft de slachtoffers niet gezien waarschijnlijk als fout van de verkeersinfrastructuur...

Onvoorstelbaar wat een verantwoordelijkheid hier rust bij de nationale politiek. Projecten uitstellen omdat de belangengroep zwakker is dan andere, die dus voorrang krijgen. Als er dan een drama gebeurt, schuift het dossier een lade hoger... Zoals ik eerder reeds diverse malen heb vermeld, hebben onze politici geen visie op lange termijn. De volgende 4 jaren dat ze in het de riante parlementaire zetels mogen rusten zorgt voor een goed inkomen dat het laatste jaar ervan gaat dienen om de 'balans' op te maken van hun 'realisaties'. Om te lachen in feite, volksverlakkerij... De bevolking noemt ze zakkenvullers wat voor sommigen ook het geval is.

Pluche Er zijn parlementariërs die hun werk gelukkig wel goed doen. Je zou echter toch mogen verwachten van een goede bestuurder dat ze zorgen voor een lange termijnvisie. Neen, niet voorzien in hun loopbaanbeschrijving. Moest een bedrijfsleider, die verantwoordelijkheid neemt voor zijn of haar werknemers zo zou handelen, het zou rap gedaan zijn met de onderneming. Logisch dat de burger dit beu is en dat er de volgende verkiezingen proteststemmen worden uitgebracht die steeds naar een niet-regerende 'club' gaan. Die zitten ook in de pluche zetels in Brussel, komen vrijwel altijd met negatieve boodschappen, voeding voor de kiezer die zijn gelijk ziet maar niet beseft dat die extreme partijen (links en rechts) veel slechter zijn dan hetgeen er nu aan de macht is.

Dictatuur der mystieke achterkamers

Journalist Ivan De Vadder heeft over dit thema met Wanhoop in de Wetstraat een interessante boek geschreven. Hij wil de burger wakker krijgen, maar nog veel meer die politicus die zijn of haar broek zit te verslijten op zinloze kosten die de belastingbetaler moet ophoesten. Dit straalt natuurlijk ook door op lokaal vlak: de cultuur van de ivoren toren, waarbij de partij waartoe de politieke mandataris behoort, hoort bij een 'normaal' beleid. Er is trouwens niets zo ondemocratisch dan een partij : de dictatuur van de mystieke achterkamers wordt doorgetrokken, werk van lobbyisten die de lakens naar zich toe willen trekken. Meerderheid tegen oppositie, een krachtmeting die totaal geen vertrouwen uitstraalt. Het ergste vind ik nog dat fake news dat wordt verspreid, een hoop mist om de mensen op het verkeerde spoor te krijgen. Hierbij dienen we zeker de vinger te wijzen naar de radicale partijen die hun mosterd halen in de geschiedenis. Denken we maar aan Goebbels en konsoorten die in de jaren 30 (20ste eeuw !) op die manier de Duitsers overhaalden om een knettergekke leider te volgen in zijn idioot en moordend plan. Poetin, Trump, de Hongaarse Orban, Xi Jinping in China,... allemaal verspreiders van valse boodschappen in de 21ste eeuw, die wij als brave burger slikken alsof het een lekkere artisanale truffel is die onze Jean heeft gefabriceerd. 1933

Meer info omtrent dit thema vind je terug in de nieuwe boek 'Dagboek 1933' van Dirk Verhofstadt, hoofddocent aan de universiteit van Gent. Proteststemmen, ook lokaal, zijn dus erg gevaarlijk : stel je maar voor dat bij een volstrekte meerderheid een bende ongeregeld aan de macht komt. Hoor je de marcherende troepen reeds door de straten denderen, bij mensen, die hun niet aanstaan, ruiten inslaan, of nog erger... Dit is geen onrealistische visie, wolven in schapenvacht die ons terug capituleren naar 1917 of 1933, al naargelang ze rood of zwart zijn. We hebben lokaal dus zeker nood aan mensen die hun verantwoordelijkheid nemen als voorbereiding van de verkiezingen van 2024. Ik denk dat een echte burgerpartij in onze stad toekomst heeft. Dan is er geen binding met een soms verlammende partijstructuur, dan gaat het om mensen die een lange termijnvisie vooropstellen wat verder gaat dan de volgende 6 jaar. Het moet een echte kapstok kunnen zijn om onze mooie stad te bestendigen in de toekomst. Een samenwerking met bestaande politieke structuren zal nodig zijn, wat bovendien iedereen wakker zal houden.

Sint-Truiden moet iets doen aan haar reputatie, wat op die manier kan. De burgers en de ondernemers verdienen minstens een open en optimale behandeling om hun situatie te verbeteren.

De horeca kreunt...

 De horeca in Sint-Truiden heeft het moeilijk. Ze kunnen alle steun van ons als burgers én consumenten gebruiken. Zoals ze zelf gemeld hebben op hun Facebook pagina, gaan Larissa en Ziggy hun pand verkopen en andere horizonten opzoeken.

De frustatie wordt inderdaad groot als je op een vrijdagavond voor 4 personen je stoof mag opzetten, de zaal warm stoken en de lichten laten branden. Aan de kwaliteit zal het niet liggen, bovendien is ons Tiba er van harte welkom !

Onlangs waren we dus welgekomen in Bar Crevette op de Plankstraat.

Eerst natuurlijk een bakje water voor onze Spaanse waterhond, waarna de zelf te pellen garnalen op tafel kwamen. Supervers, echt een topkwaliteit en een pellende bezigheid om het hoofd leeg te maken na een drukke week.

Sharing dishes is iets waar Ziggy als chef-kok (een telg van hotelschool Spermalie in Brugge) erg sterk in is. Met de assistentie in de keuken van zijn schoonvader worden dit erg lekkere pareltjes. Larissa heeft haar diploma sommelier-conseil behaald en maakt voornamelijk een selectie uit bio, biodynamische en natuurlijke wijnen uit Frankrijk en nog meer exotische landen.

In de zaal wordt zij normaal geassisteerd door haar moeder, die echter momenteel in herstelverlof is wegens een operatie. Zij vormen samen een perfecte match als dé ideale gastdames.
Als man kunnen we doorgaans geen 2 dingen tegelijk doch Ziggy toont nu zijn polyvalentie door regelmatig ook de klanten te komen bedienen en om zo Larissa wat extra stress te besparen.

Na de sharing dish als voorgerecht werd een perfect gebakken stukje hertenkalf geserveerd, vergezeld van bospaddenstoelen, overheerlijk, een ster Michelin waardig !
Geen prefabtoestanden, geen zogenaamde convenience-food, wat goedkoper is qua aankoop en minder risico's inhoudt. Spijtig genoeg vinden we dit doorgaans wel terug bij het gros van de brasseries...

De wijn kwam uit Frankrijk, vol en krachtig, een super match met dan nog een erg goede prijs-kwaliteitverhouding, dus geen aanslag op de geldbeugel !

Héél erg spijtig dat ze de handdoek in de ring gooien, waarschijnlijk een verstandige beslissing voor hun portemonnaie. Larissa en Ziggy zullen wel op hun pootjes terechtkomen en ons hopelijk binnenkort verrassen met een nieuw uitdaging. Zolang ze nog open zijn zou ik je aanraden er nog eens te gaan genieten !

De middenklasse restaurants, waar nog echt gekookt wordt, ze gaan uitsterven als men ze niet gaat helpen, verlies dus van veel culinair erfgoed. Eens gaan eten in een sterrenzaak of een restaurant waar de prijzen vergelijkbaar zijn met die van een Michelin bekroonde zaak, is slechts weggelegd voor enkele burgers of op zeldzame momenten. De rest van de bevolking heeft ook recht op echt eten, puur genot aan een betaalbare prijs.

Zo'n gelukzalig moment van genot laat ons dus even niet voelen dat de energiecrisis knoeihard snijdt in onze horecawereld. Voor hoelang kan het nog in de Vlaamse context ?
Een paar tafeltjes in deze ruimte worden erg duur qua gas- & elektriciteitsverbruik, hopelijk een tijdelijk fenomeen als ze de macht van Poetin en andere gekke heersers kunnen uitschakelen.
Onze eigen Vlaamse tsaren doen volgens mij niet veel meer dan een nat doekje voor het drogen rondstrooien, in de hoop dat de brave burger niet teveel in protest gaat. Korte termijn politiek voor een lange termijn probleem,... rijmt niet hé. 

Kerk, ...

Kerkgebouwen hebben me altijd gefascineerd. Op vakantie vind ik het super om zo'n authentieke historische constructie te gaan bezichtigen. Je voelt je klein als mens in zo'n hoge majestueuze gebouwen. Doorgaans een slechte akoestiek wat ook moeilijk anders kan : zoveel dun glas en harde materialen en kalksteen, omgeven door wat houtwerk gaande van stoelen tot een biechtstoel die nog weinig bezoekers ontvangt.

Recent de kathedraal van Bayeux bezocht, prachtig hoe de Franse overheid inspanningen levert zo'n monument intact te houden. Onze Belgische monumentenzorg doet dat ook prima, geassisteerd door kunsthistorica die zorg dragen voor de inventaris van dat stukje historisch erfgoed.

De oorspronkelijke functie van een kerk, basiliek, kathedraal of kapel, was het opvangen van mensen die troost kwamen zoeken, ondersteuning dus bij een wezen waarvan ze het bestaan alleen maar konden vermoeden : het 'geloof' in een onzichtbaar iets dat toch ondersteunend werkte, troostende woorden uit de mond van een voorganger-priester. Zicht op hoop voor de nabije toekomst vormde dus de oogst van zo'n kerkbezoek.

Begrafenissen worden minder en minder georganiseerd in een kerkgebouw maar wel in een moderne aula met een goede akoestiek en doorgaans dames die welbespraakt de emoties gaan losmaken bij de bezoekers tijdens de afscheidsshow van de dierbare die er ligt opgebaard.

Deze week toch nog een afscheidsviering mogen meemaken in een authentiek kerkgebouw. De pastoor had buitenlandse roots wat zich vertaalde in vervoegingen in zijn tekst die het midden lieten tussen een hij of zij die in de kist vooraan de reis naar het eeuwige was begonnen. Vlaamse pastoors die verstandelijk nog goed zijn om een mis te leiden, is niet meer zo'n evidentie om nog te vinden. Nochtans is het een mooi beroep, tenminste zonder dat domme celibaat...

Zo'n geestelijke kent natuurlijk zijn materie goed, waarbij de Bijbel een bron is van passende teksten. Deze oorspronkelijke van Italië afkomstige pastor had zich goed voorbereid en bracht een logisch verhaal, wat toch wel toepasselijk was op de dierbare overledene.

De oorspronkelijke functie van een kerk, zijnde een haven van hoop, kwam in zijn dienst mooi naar voor. Hij stelde wel vooraf vast dat hij van dienst zou kunnen zijn als de mensen effectief geloven in zijn verhaal.
Hij vertelde er niet bij dat dat verhaal reeds meer dan 20 eeuwen voor veel oorlogsleed en ellende heeft gezorgd. Of het nu katholiek of islam is, voor velen is geloof toch een ankerpunt geworden, een kapstok dus om de jas van het leven aan te hangen... Voor anderen is het een manier om hun medemens te onderdrukken, doorgaans vrouwen in een ondergeschikte rol te duwen, allerlei excuses zoekend hun contact met de buitenwereld te verminderen. Wat nu in Iran gebeurt is toch hemeltergend niet ?
Zou dat het oorspronkelijk doel zijn geweest toen die heilige boeken zijn geschreven ? Ik betwijfel het... 

François  stopt en we gaan 'm missen...

 Zaterdagmorgen, 08u00, reeds 20 graden warm, het begin van een dag om het heet te krijgen.... Tiba en ik naar de zaterdagmarkt, ondermeer op bezoek bij onze geliefde slager.

Het is vandaag voor hen een speciale, maar ook een wat moeilijke dag : François, de bezieler, de stichter, de kwaliteitsman kiest ervoor om zijn pensioen als zelfstandige op te nemen. Het is zijn laatste dag op de Truiense markt.
Zijn zaak draait erg goed, opvolging verzekerd door Yannick met daarbij de prachtige assistentie van ons aller en geliefde Kaat. Hij kan dus met een verzekerd hart zijn verdiende rust gaan consumeren. Thuis wacht hem zijn vrouwtje, zijn toeverlaat die echter sukkelt met haar gezondheid. Een onbezorgde tocht naar een vakantie-eiland zit er niet dadelijk in. Toch wil hij voor haar het beste, samen die mooie dagen plukken, een verzekering opbouwen voor de herinneringen in de toekomst.

Hij gaat onze Vurige Stede missen, het voor hem vanuit Wolvertem verre Sint-Truiden, jaren elke zaterdagmorgen bezocht, de stad waar hij zijn kwaliteit goed kon kwijt raken.
Gekend en geliefd : deze morgen was het door de warmte nog rustig op de markt, nog weinig volk maar met één wachtrij en dat aan zijn slagerij-winkel op wielen.

De Truienaar houdt van kwaliteit. Zeker als het om eten gaat, weet zij of hij de juiste 'marchandise' te kiezen, toch fijn om te weten dat mijn medeburgers ook hiermee bezig zijn !

Een koffie achteraf op mijn geliefd terras, met natuurlijk redelijk veel volk waarmee ik graag een babbeltje slaat. Daar worden de ervaringen gedeeld, positieve herinneringen maar ook teleurstellingen. Een wat 'rijpere' man (om eens af te wijken van het 'licht belegen') heeft zijn pensioen, een (h)eerlijke intelligente mens met heel veel ervaringen en interessante hobby's. Gezien zijn goede fysieke en geestelijke staat, zou hij nog een deeltijdse activiteit willen ontwikkelen in dienst van een KMO in onze stad. Hij houdt van sociale contacten, waardoor zijn vrouwtje ook af en toe zou 'bevrijd' worden van zijn permanente aanwezigheid 😊

Hij zag een vacature, had daarvoor gesolliciteerd en voldeed perfect aan de vereisten. Hij wordt echter aan de kant geschoven, duidelijk voor zijn leeftijd. Dit mag officieel niet gebruikt worden als argument maar ze stelde kortweg als reden van hun weigering dat ze 2 fulltime personen in dienst hebben genomen en dat er dus geen behoefte meer was aan iemand voor 'enkele' uren per week.

Kan perfect waar zijn. Is het echter geen zonde om al die ervaringen en levenswijsheden zomaar aan de kant te schuiven ? Ok, het 'kneden' van een ouder mens is moeilijker dan bij een jonge snaak. Dé vraag stelt zich echter : moet er altijd 'gekneed' worden ? Is een oudere persoon daarom duurder ? Quid al de maatregelen die de regering voorziet om de mogelijke meerkosten te compenseren ?
Is een gemotiveerde & onderlegde medewerker dikwijls niet beter in de opbouw van klantenrelaties? Vertrouwen in een zaak begint met het vertrouwen krijgen in de medewerkers die je helpen.

Ik ken ook zo'n een dame die in dezelfde situatie zit : té goed om niet meer buitenhuis te gaan werken, een gedoseerde bezigheid zou haar wel passen. Ook zij vangt bot als ze solliciteert : de bedrijven en de interimkantoren zijn nog zo onbeleefd haar doodgewoon geen antwoord te sturen ! Onbegrijpelijk : we moeten zuinig zijn op onze energiebronnen, is dit ook geen verloren 'brandstof' ?

We hebben in onze omgeving zoveel licht belegen vrouwen en gerijpte mannen die maar al te graag nog iets extra's willen doen. De KMO'ers klagen dat ze niemand vinden, ... toch wel wat schizofreen als we gaan rekening houden met zoveel potentieel aan mensen die zich veel beter gaan voelen, moesten ze, voor de tijd dat ze dat willen én kunnen doen, meerwaarde gaan geven aan die bedrijven en hun klanten.

Kortzichtigheid van velen fnuikt veel gerijpte ambitie van anderen... 

Onveilig rondlopen in je eigen stad, het zou niet mogen...

Het begon met de vraag om op onze kleindochter te passen. Het is geëvolueerd tot een kort maar weldoend verblijf in de Jura, een van de mooiste regio's van Frankrijk, met een zeer specifieke stijl qua wijn maken en de hiervoor gebruikte druiven.

Zalig zo met de oudste zoon, onze schoondochter en natuurlijk onze kleindochter te gaan genieten van 'dolce far niente'. Spijtig dat het reeds voorbij is... De Jura heeft heel veel te bieden: rustige B & B's, vakantiewoningen, kleine hotels en natuurlijk de dikwijls overheerlijke Franse keuken. Hoe ze het doen, God weet het maar een super 3-gangenmenu voor minder dan 30 euro, gemaakt met echt verse producten, inclusief een lekker dessert, hoe kan het ? Voor 2 personen, all-in in een mooie zaak, prachtige fles inbegrepen, geen probleem om max. 100 euro uit te geven.

Grote handdoek

In Vlaanderen hebben we nog veel te leren van onze zuiderburen. Het heeft natuurlijk ook te maken met onze sociale 'overhead-kosten', maar ook met de gewoonte om de gewenste marges te bereiken door de wijnprijzen erg duur te maken in ons landje. Een witte Saint-Joseph van een erg goed wijnhuis, kost in België aankoop in de handel +/- 25 euro/fles en in Frankrijk wordt dit pareltje geserveerd aan tafel aan 36.00 euro voor de ganse fles natuurlijk.

Het is een regio met veel variatie, zoals enkele grotere binnenmeren, waar het aangenaam toeven is bij buitentemperaturen van 30 graden of meer. Alle types van de bevolking komt men daar tegen: zoals de oma met haar opgroeiende kleinkinderen, geen kleedkamers ter beschikking , dus de grote handdoek brengt soelaas.

Franse revolutie Onze kleindochter van bijna 3 jaar geniet in het water met volle teugen, geen last van het koudere nat, voorbeelden te over van de kunsten van andere kinderen, allemaal zaken die ze graag wil kopiëren. Bezorgde blikken van haar ouders en haar oma proberen haar te behoeden voor een ongeluk, zo'n ongebreidelde energiebron van net geen meter lang, zonder angsten, open om het leven te nemen zoals het zich voordoet. Frankrijk, vroeger synoniem van redelijk vervuilde toestanden, heeft nu stoepen waar je soms van de grond kunt eten, die solidariteit, reeds in het leven geroepen tijdens de Franse revolutie, werkt dus wel echt.

Pak slaag op de Veisder Liberté, men heeft vrijheid als je iemand anders zijn vrijheid niet belemmert : vuil achterlaten is iemand anders belasten met het opruimen, niet eerlijk dus... De vergelijking met onze stad is vlug gemaakt: op de Veisder officieel geen alcoholconsumptie toegelaten maar de zitbanken zijn voorzien van lege blikjes bier en kleine flesjes sterke drank. Een potje waar eens lekker ijs inzat, staat nu wespen te lokken, geen kat die het opruimt... Waarom trouwens? Niemand die iets zegt, geen Politie die controle doet, enkel boze en soms dreigende blikken van die mensen op de zitbanken, als ze merken dat je hen in het oog houdt. Wie durft iets te zeggen zonder uitgemaakt te worden of misschien een pakje slaag te krijgen? Onveilig rondlopen in je eigen stad, het zou niet mogen... Andere prioriteiten blijkbaar...

Tiba en ik op stap, van de Veisder naar de stad en de ultieme stopplaats, zijnde dé bron van veel volkse wetenschap.  

Een iets wat oudere slanke dame, ik zie ze regelmatig met haar Tönissteiner op het terras zitten, soms vergezeld van haar toegewijde echtgenoot. Een mooi koppel waar de vrouw des huizes het hoge woord heeft. Ze ziet er gezond uit maar ze heeft blijkbaar een ruggengraat met veel mankementen, een wandeling van De Bron naar huis is een marteling. Toch doet ze het, ze zoekt contact met de mensen, ze wil praten, haar sociaal leven onderhouden.

Een jonge nieuwe buurvrouw, een superslank wezen dat houdt van wijn, één van mijn oud-discipelen, een volgeling op zoek naar die ultieme fles wijn, die eeuwige zoektocht naar het genot van uitgebalanceerde smaken en aroma's. Ze heeft dé stap gezet en een huisje gekocht, een woning met veel karakter met als enig mankement dat er geen tuin is. Op minder dan 100 meter van het terras van De Bron is een verzachtende omstandigheid : ze ziet het helemaal zitten om daar haar jonge leven een verfrissende wending te geven. Nu nog een vriendje die blijft...

Een wandelende dame met haar hond, elke ochtend hetzelfde pad volgend, steeds met de afstandsbediening van de poort in haar zak. Opeens dé ontdekking dat ze dat kleinood om ze open te krijgen niet meer vindt. Verloren onderweg, wat paniek, een uniek stuk, bovendien geen sleutel bij van de voordeur. Gelukkig is een van haar kinderen thuis om haar binnen te laten. Ze heeft de goede reflex naar de Politie te stappen die haar een uurtje later bellen om te melden dat het onmisbaar ding om het huis binnen te geraken is terug gevonden. Een eerlijke burger heeft zich ontfermd over die sleutelhanger met de ultieme toegangstool. Ook goed werk van de Politie en een gelukkige dame die een slapeloze nacht minder moet meemaken.

Een lieve bedienende vrouw, slank en vriendelijk, mooi, ook om te zien werken, vol van pijn in haar spieren en knoken, niet verdiend, niet eerlijk, maar toch aanwezig. Een begripvolle echtgenoot die haar steunt maar slapeloze nachten tegemoet ziet als ze zou uitvallen of worden ingepakt met kalk en gips. Hoe kan hij verder zonder zijn lieve echtgenote ? Een bloemetje gaat haar niet helpen genezen maar wel troosten in de beleving van haar knagende smart...

Redelijk fel gebruinde huid, steeds vergezeld van 2 hondjes, altijd mooi en attent gekleed, een vrouw, middelbare leeftijd, knap om te zien, steeds vriendelijk, haar handje wenkend naar de mensen die ze kent. Ongelooflijk dat ze geen man heeft momenteel.

Een licht belegen dame, ooit zelfstandige op Sint-Pieter, karaktervolle vrouw, nog mooi om te zien, ook heerlijk helder van geest, genietend van haar drankje op mijn 'thuisterras', een fan van mijn cursiefjes, ...

Al die vrouwen, ze wonen binnen een zone van 500 meter rond mij, onmisbare wezens voor de maatschappij, een opfrissing van de anders maar saaie straten en vervuilde stoepen van onze Vurige Stede.

Ik blijf ze graag zien, ... met of zonder hondjes !

We  hebben  ons eens laten gaan...

Een fietstocht op een zonnige zondagmiddag, heerlijk onderweg met ons twee, richting Brabant. Zoutleeuw wordt onze stopplaats, een restaurant dat een beetje vergeten ligt in het oud centrum van deze Middeleeuwse stad. L'air des Sens, Vincent Betsstraat 12, 3440 Zoutleeuw, the place to be voor die zondagmiddag.

Tot en met het brood wordt er zelf gemaakt, geserveerd als starter met wakame, avocado in een dressing van limoen en soya, ... kortom hét begin van een echte eetbelevenis !

Het wijnassortiment gaat terug naar de roots van de chef : Duitsland draagt de hoofdtoon, maar met wat voor wijnen : heerlijke volle rijke pinot gris en chardonnay uit Baden, de Pfalz, ook natuurlijk wijnen uit Zuid-Frankrijk, vin naturelle met wat melkzuur in de neus, lekker, echt iets voor de liefhebbers. De sommelier van dienst, de vrouw des huizes dus, kent haar vak op en top : niet opdringerig, een verfijnde en terechte beschrijving van hetgeen in ons glas verschijnt. Ze hebben ook een formule waarbij 'proevertjes' worden geserveerd : minder alcohol in het hoofd en toch de smaak in de mond, een meer veilige oplossing, ook om met de fiets terug naar huis te rijden !

Elk gerecht was uitgebalanceerd, zijn uitroep tot beste groente kok van Vlaanderen is echt niet overdreven, bloemkool zoals ik 'm nooit heb mogen verorberen.... Sashimi van dorade met een jus van bergamot, een smaakbom, spijt dat het op was ! Zwarte poot kip met linzen uit Puy, een jus van laurier, hoe lekker was dat, wat een combinatie met die ongelooflijke pinot noir !

Dit restaurant is nog aardig wat ondergewaardeerd bij het grote publiek. Ok, het kost een stukje meer dan de lokale brasserie maar het is ook zoveel beter ! Een Michelinster zou hier echt niet misstaan. Beter iets minder gaan eten maar ineens iets beter uitkiezen. Er zijn genoeg restaurants waar de prefab botviert maar waar de rekening in verhouding veel te hoog stijgt tov de kwaliteit wat men op het bord krijgt.

Bijkomende info op www.lairdessens.be 

Corona is niet verdwenen ... 

De Spaanse pluim, 27 tot 30° C, volle zon, een prachtige pré-zomer dus! Arme studenten die nu aan het blokken zijn, zweterig op hun kamer, dikwijls in een slecht geïsoleerd gebouw met bovendien erg weinig verluchting. Covid-19 met de afleiding van de zoveelste variant heeft zich bovendien terug vergrepen aan onze medemens, op erg korte tijd krijgen we opnieuw te maken met dit beestje.

We dachten er in april vanaf te zijn, wat overmoedig is gebleken: vorige week moest ik examen afnemen van mijn studenten in Hasselt. Een van de dames had een zware hoest en ze droeg voor alle zekerheid haar maskertje. Ondanks alles een goed examen afgelegd maar ondertussen is de helft van de klas besmet geraakt, inclusief ondergetekende. Ze voelt zich schuldig maar ze kan er echt niets aan doen: ze wist pas de dag nadien dat ze effectief drager was van dat tentakeldiertje!

Erg besmettelijke variant

Je hoopt steeds dat je ontsnapt, doch de 'wisser' en het vervolgend onderzoek is onverbiddelijk. '13' is voor sommige een ongeluksgetal, voor mij is dat de graad van intensiteit, dus aardig besmettelijk... Blijkbaar heb ik het reeds enkele dagen doch deze morgen de mail binnen met het vonnis. Hoesten, hoofdpijn, keelpijn, wat koorts, wat pijn in de spieren, sterk vermoeid, tot op heden geen smaak- of geurverlies, maar blijkbaar een erg besmettelijke variant. Vanaf de 3de dag wordt het wat beter maar men blijft een risico voor de omgeving. De eigen cocoon is tijdelijk dé nieuwe leefwereld : van de stoel aan de keukentafel naar het salon, dan de terraszetel, het nogmaals bewonderen van de eigen kweek tomaten, je zou voor minder een tunnelvisie krijgen!

Geen knuffel

Ik moet dus thuisblijven, geen klanten zien, kan wat computerwerk doen, een boek lezen, tenminste voor zover ik wakker kan blijven : het is en blijft een vermoeiend virus, uitputtend voor je lichaam, sociaal contact uit den boze... Mijn lieve echtgenote is natuurlijk het volgend slachtoffer, ook last van een vervaarlijke hoest, keelpijn, hoofdpijn,... De kleindochter moet wegblijven, dat teergeliefd klein mensje gaan we dus een week moeten missen, geen knuffel zonder vooroordelen noch voorbehoud, de eerlijkheid van zo een peuter van bijna 3 jaar is soms puberaal doch steeds wel echt!

Mijn tomaten gaan niet weten wat hen overkomt: vanaf de 4de dag na de eerste symptomen kan ik net iets meer functioneren, doch het blijft erg besmettelijk, gelukkig niet voor de diversiteit van de stilaan kleur krijgende gezonde vruchten, of zijn het groenten ?

Blijf dus uit mijn buurt, althans deze week,... de knuffels mogen weer vanaf maandag 20 juni!

Een wandeling in Haspengouw

Ons Tiba wat vroeger uit haar bench gehaald, onze wandelschoenen aan en om 6u15, een onwaarschijnlijk vroeg uur voor een zondagmorgen, richting Velm vertrokken.

Daar werden we opgewacht door zomaar eventjes 2 gidsen, elk gespecialiseerd in hun domein. René kent heel veel van kruiden en André weet ons zowat alles te vertellen over het leven van de vogels in Haspengouw. Beiden gewapend met een boek vertrokken we te voet naar de provinciegrens richting Brabant. Afwisselende beelden , de vroege zon op ons gezicht, het jasje dicht (6° Celsius) en genieten van het gezelschap en de uitleg.

Een fazantenhen, weggedoken in het struikgewas, werd door ons Tiba opgejaagd en achtervolgd, een ongelijke strijd gezien onze Spaanse jager nog niet voorzien is van vleugels...

Een regendouche op de terugweg, waar we in de kiosk op het Gemeenteplein werden opgewacht door 2 frisse dames die ons voorzagen van een broodje met spek en ei. Kan een morgen nog mooier zijn ? Met vrienden samen op tocht, terug kijken naar de natuur, naar zaken die we misschien wel wisten maar reeds lang verdrongen zaten in onze hersenkronkels.

Terug naar de stad met de auto, zomaar recht naar huis ligt moeilijk. De Bron is kortbij en gezelschap is vlug gevonden om samen te gaan genieten van een heerlijke koffie.

Deze brasserie is, dixit Peter, meer dan zomaar een café, meer een ontmoetingsplaats, een buurtplaats waar de mensen zich thuis voelen, waar grote verhalen worden verteld, waar de buurt wordt wakker gehouden en waar sociale controle op een positieve manier wordt ervaren.

De avond voordien trouwens daar mijn avondwandeling met TIba afgesloten met een heerlijke Chimay van het vat, zo eentje voor het slapen gaan. Ik zat daar te luisteren, zonder me te mengen, naar mensen uit mijn buurt, sommigen zoekend naar antwoorden over de functies die de lokale politici innemen en hoe ze die invullen. Veel onduidelijkheid troef, wie zijn toch die mensen die ons vertegenwoordigen in de gemeenteraad, wat doen ze ? Kunnen we ze bereiken of krijgen we gestandaardiseerde antwoorden per mail terug, bang afwachtend of er ooit gehoor aan wordt gegeven ?

Oudere mensen leven in een kleinere 'leef bubbel', zien dikwijls niet meer dan hun straat, hun buur en moeten noodgedwongen kijken op het vuil dat anderen hebben achtergelaten. De ergernis hieromtrent wordt groter en groter, de egocentrische houding van jongeren én ouderen om zomaar spullen te dumpen leidt tot spanning en vervreemding.

Dat past niet echt in onze maatschappij, terug aanzetten tot wat meer idealisme gaat iedereen gelukkiger maken. Een invulling die onze lokale politiekers zouden moeten invullen, niet eenvoudig, besef ik, maar niet geschoten is zeker mis...

Vriendschap

is een kwestie van op dezelfde golflengte te denken en te praten. Het overkomt me soms dat er een aangename spanning ontstaat tijdens een gesprek en zo heb ik er ineens een vriend(in) bij

Het is echter een gegeven dat 'echte' vrienden zeldzaam zijn : die vriendschap onderscheidt zich van het gewone want ze blijft voor lange tijd onvoorwaardelijk.
Aanvaarding van die persoon in zijn of haar zijn, met alles erop en eraan, ja, dat is echte vriendschap. Komt inderdaad niet veel voor maar beter enkele van die vrienden dan een heel schare volgers die enkel 'likes' uitdelen op FB of andere elektronische netwerken.
Die persoon een tijdje niet zien schept een lagune wat soms ook een schuldgevoel gaat opwekken.

Tussenliggers zijn er ook, mensen ontmoeten wat je blij maakt, mensen die ons Tiba aandacht geven en op die manier met mij tot een gesprek komen. Soms creëert dat ankerpunten die blijven nazinderen, van die 'klevers' in het geheugen, mensen waar je aan denkt bij het wakker worden, bij het slapen gaan... Het is een soort van virus zonder gevaarlijke tentakels wat je niet meer loslaat.

Mensen zijn nu eenmaal een inspiratiebron als ze met elkaar praten. Een knik, een klein woord als men elkaar kruist onderweg kan leuke gevolgen hebben. Tegenwoordig zijn er echter veel mensen voor wie die passant geen knik of woordje waard is. Spijtig in feite, wederzijdse eenzaamheid kan leiden tot verbittering.
Soms is de taal een probleem, maar 'met handen en voeten' het uitleggen kan ook een ervaring zijn. Onlangs een dame van buitenlandse afkomst ontmoet bij ons op straat, een gesprekje over ons Tiba, wat nu leidt tot een 'quick talk' als ik haar ontmoet, echt leuk, een stukje verder weg van vervreemding, een vorm van toenadering, misschien samen binnenkort wat drinken, ... 

1 mei en een kleine boodschap...

 Een jasje aan om die zondagse ochtendfrisheid te bedekken en af te schermen, Tiba in haar eva-kostuum mee, op tocht door onze op dat moment nog eenzame stad.

Gelukkig komen we een enkele mens tegen, met of zonder haar of zijn hond. Tiba is vandaag wat onverschillig naar andere rasgenoten toe, meer geïnteresseerd in de restanten die andere als sporen beschouwen en daarom hebben achtergelaten.

Haar alertheid wordt natuurlijk groot als ze Laura en Dirk ziet werken. Die zondagse hondenkoekjes zijn voor haar heilig, net zowat als die heerlijke broodjes dat zijn voor ons !

De combi van die 'pistolets' met de artisanale gemaakte hesp door slagerij Van Mulders (zaterdagmarkt) is een echt feest voor de smaakpapillen, een klein streepje goede boter, een toegelaten zonde en maar een mini-aanslag op ons cholesterol gehalte.... Zelfgemaakt, waar vind je het nog, het wordt zeldzaam tegenwoordig. Doorgaans vinden we ofwel afbak-toestanden, waarbij we dan de hesp van Charles voorgeschoteld krijgen... Niet dat dat echt slecht is, maar het niveau van die perfect gemaakte pistolet met die nog handgemaakte hesp, niet te overtreffen ! Wat gaan we doen als die vakmensen er niet meer zijn ? Gaat dat alles voor onze (klein)kinderen een soort van dinosaurus - gevoel geven ? Iets dat dan volledig is uitgestorven, een gemis dat voor hen misschien dan geen gemis zal zijn.... Onbekend wordt niet bemind hé.

Dat gevoel heb ik soms ook als ik kijk naar hetgeen er vroeger was aan winkels in de winkelstraten en nu vervangen is door panden met grote stickers en niet veel zeggende boodschappen. Geld weggooien aan niet rendabele zaken is inderdaad wat gek. Nostalgie naar een nieuw inventief project blijft echter hangen. Combinaties aanbieden zoals de geur van verse bloemen, een koffiebar, een eenpansgerecht op de middag, een echte proeversmarkt laten groeien, wie durft het aan ?

Truienaars, zowel aangespoelde als authentieke exemplaren, hebben op dat vlak een reputatie hoog te houden. Wakker worden, opnieuw durven ondernemen. We hebben als Truienaar historisch een soort van etiket opgeplakt gekregen, zijnde de vrijbuiters, de uitdagers, soms de grote mond maar dikwijls met de ziel op de juiste plaats. We moeten proberen dat authentiek zijn zien te bewaren, laten en zelf genieten, kracht putten uit de energie die je in een zaak steekt. De bezoekers van onze Vurige Stede gaan je belonen, ze willen die 'sympathieke Zuid-Limburgers ' een hart onder de riem komen steken. Die Truienaar, soms moe getergd door hun eigen politiekers, die toch nog voor de eigen mening moet durven blijven uitkomen, recht en vrank zijn ideeën in het midden gooit, in een gezellig café of op het terras, op een forum, ...

Graag wens ik jullie allen een fantastische 1 mei-spirit, plezierig werken, werknemer of zelfstandige, het blijft gelijk, geniet van de tevredenheid van je (toekomstige) klant !

lekkers maar ook... peuken

Een koude zaterdagochtend, ons Tiba en ik naar de markt, uitkijkend naar die heerlijke hesp bij Kaatje, Yannick & François. Ik slachtoffer van mijn artikeltjes op ons aller Trudocs, de rij wordt steeds langer aan hun kraam...

Tiba wordt er zoals elke zaterdag vergast op heerlijke stukjes bloedworst, voor haar een echte schranspartij ! Een bezoek in de Luikerstraat aan onze lieve Natascha, een schat van een vrouw, met haar sympathiek zelfgemaakt & afbakassortiment. Daar is ons Tiba niet voorbij te krijgen, de heerlijke stukjes gebakken kip of frikadel zullen daar niet vreemd aan zijn.

De markt, onze stad zet ze opnieuw 'in the picture', terecht, het is een echte magneet voor onze vurige stede, de klanten komen graag om te genieten van de combinatie van een mega -aanbod van kramers en winkels, verzorgde horeca, een lekkere tas koffie tussendoor, wat moet het nog meer zijn?

De Truienaar heeft altijd de reputatie gehad van een ondernemende handelaar, iemand die steeds zoekt naar opportuniteiten om de klanten verder te helpen en natuurlijk om er zelf wat marge op te creëren. Dat maakt nu net onze stad sympathiek voor de buitenwereld, een historisch feit dat we nooit mogen vergeten ! Onze politici schieten zich net daar soms in de eigen voeten door te goochelen met taksen en pas uitgevonden belastingen. Laat het net de stijging van de omzet zijn die bijkomende inkomsten voor de stad creëert : als we goed verdienen is wat belastingen betalen geen straf, enkel indien het logisch in elkaar steekt.

De oorsprong van die handelaars van onze stad vind ik nog veel in de vergeten poorten aan de huizen op 'Saint-Pierre' oftwel ons Sinte-Pieter. Fiere bewoners met een propere stoep zonder onkruid, soms echte mini-dorpen in een stad samengeperst. Volkse gezellige wijken, we mogen er fier op zijn, mensen met een open geest, die elkaar nog hartelijk groeten, samen een pint drinken, samen de politiek bekijken en een oordeel vellen dat de betrokken politieker op dat moment niet hoort maar wel bepalend zal zijn tijdens de volgende stemgang....

Passage straten blijven echter verweesd achter met het vuil van de mensen die passeren, die daar niet wonen, trouwens geen vuilbak vinden om hun spullen in te droppen. Eindeloos geklaag heeft tot nu toe niet geleid tot een oplossing, een hoek van een kruispunt kan toch dienen om een vuilbak te zetten, niet ? Vuil zien liggen, creëert extra drek, algemeen geweten. Moet de bewoner voor dat stukje stoep daarvoor opdraaien ? Neen, de burger, eender welke afkomst of bewoning, moet zich bewust zijn van de gevolgen van zijn of haar egoïstisch gedrag

Horeca-zaken kunnen hieraan helpen : sigarettenpeuken horen echt niet meer thuis op straat, dat is een hoofdstuk dat nu echt wel voorbij moet zijn. Als we nagaan waar uiteindelijk die kanker-restant-stokken terecht komen, komen we uit bij waterzuiveringsinstallaties met uiteindelijk residu in uw leidingwater ! Iedereen een persoonlijke asbak laten meenemen kan ook soelaas brengen misschien. Een sigarettenpeuk-verzamelbak aan elke restaurant of café kan helpen, een mini-investering in een meer propere, dus meer aangename stad waar nog veel meer mensen hun weg naartoe gaan vinden.

Een weekendje De Panne

Een weekendje weg, Poetin en de lokale politieke beerput ten spijt, toch naar de zee getrokken. De Panne, de verrezen ster aan het zee-firmament wordt bezocht door Tiba en haar roedel.

Een 1ste stop in St-Idesbald, dé heimat van het culinair erfgoed van onze kust ! De heropening van Julia hadden we gemist maar de lunch werd schitterend geserveerd bij La Boîte, een bijna huis-tuin-keukenrestaurant langs de tramsporen.

Heerlijk middageten, een paar schitterende glazen wijn (selectie van Kurt van WineTime) en we waren vertrokken voor een prachtig verlengd weekend aan 't zeetje.

Onze uitstappen moeten steeds iets culinair meekrijgen, zelfs de tussenstop en het avondeten op het appartement. De lokale slager Chateau Briand (op de Zeelaan) werkt met dieren uit eigen kweek (West-Vlaams rund) waar we, als gevolg van ons bezoek, een stuk 6-rib door de kiezen hebben laten versnijden, met een lekker slaatje als gezelschap. Geen brood, geen frieten, gewoon lekker 'keto' met natuurlijk een flesje uit eigen kelder dat de trip naar De Panne heeft mogen meemaken.

Compenseren dus, wandelen dat het een lieve lust is, een dagje van 15000 stappen en zondag zelfs 23000 stuks, waarbij we 's middags in Frankrijk waren geraakt (langs de kustlijn). Een beetje téveel van het goede, stijve schouders, stramme knieën, pijnlijke rug, ... zot zijn doet gelukkig geen pijn !

Aan zee geen vis eten, ook een doodzonde natuurlijk. Een verse tong van op de lokale zaterdagmarkt van bij de Nieuwpoortse visboer, asperges van Mechelen en voorafgegaan van een vers gemaakte garnaalkroket, wat moet er nog meer zijn, gezellig samen wat kokkerellen op het appartement !

Vakantie in eigen land, Van Sint-Truiden tot De Panne, gewoon heerlijk verblijven, 2 uithoeken van België, twijfelend om te blijven als we daar zijn, toch blij dat we nog in onze Vurige Stede terug zijn geraakt. Het verschil is nochtans groot, zeker qua politieke sturing van de burgers.

De Panne had vroeger zo'n een beetje een 'Franse reputatie', zijnde een vuile stad, geen verzorgde straten, ... kortom niet aangenaam om te verblijven. De nieuwe generatie politieke leiders hebben daar stelselmatig verandering in aangebracht. Een positief beleid naar investeerders in onroerend goed, mooie straten, een actieve actie tegen 'hondenpoep', met zelfs gasboetes tot 250 euro. Gevolg : propere omgeving, geen stank, burgers en aangespoelden die ervoor zorgen dat de stad aangenaam is voor iedereen.

Terug thuis, naar het containerpark van onze stad, agressie van een burger tegen een van onze parkwachters, echt not done : ook daar moeten we met zijn allen strenger worden : respect voor die mensen is het minste wat we kunnen doen. Dat we blij mogen zijn dat we zo goed personeel hebben om onze stad proberen leefbaar te houden. Respect voor de burger, respect voor de stad, een communicerend vat waar we met zijn allen iets aan kunnen doen ! 

Een Russische lente...

 Zaterdagmorgen met ons Tiba naar de markt, het was redelijk fris en was blij met de handschoenen van weleer. We waren met zijn allen op zoek naar onze geliefde marktkramer, hoe zo'n een kermis de boel en wat vastgeroeste gewoonten op zijn kop kan zetten... Uiteindelijk onze 'preferee' slager gevonden, toch wel op zijn vaste plaats zeker ! Yannick en Kaatje, ijverige rondvliegende en kwetterende bedieners van hun klanten, een top team bezig om hun topaanbod te verdelen. Een lange rij wachtenden bewijst dat hun kwaliteit top is !

Opgewektheid geeft dikwijls echter niet steeds weer waar het gemoed mee bezig is. Denken we maar aan toch wel redelijk wat mensen in onze gemeenschap die (on)rechtstreekse banden hebben met het aangevallen Oekraïne en dat op basis van een hoop fake news en leugens. Voel je je ook opstandig en is er een vurige wens die Russische onmens naar de eeuwige jachtvelden te helpen ? Ik lees trouwens vandaag in De Standaard dat de Partij van de Arbeid (PvdA) als enige zich onthouden heeft van de resolutie van de Vlaamse Overheid ter afkeuring van het gedrag van die Russen. Onbegrijpelijk hoe zij die, zogezegd opkomen voor de minderbedeelden en de arbeiders, juist die kl...z.. steunen terwijl het net die jonge mensen zijn die elkaar beschieten, dikwijls jongens en meisjes van gewone komaf. Hoe politieke dogma's een eigenaardig licht laten schijnen binnen onze binnenlandse politiek ...

Opgewektheid in de ogen van de klanten, 'tristesse' in de ziel, wat zijn we soms een puinhoop aan de binnenkant. Jongere ouderen die het verdikt krijgen dat hun dagen geteld zijn wegens kanker of een ongeneeslijke ziekte.. De kracht die we als mens dan ontwikkelen om toch verder te gaan, ook al zeggen we dat het leven doorgaat maar tegelijkertijd dat onbekende niet kunnen inschatten, verder moeten zonder..., een onwezenlijke gedachte.

Dat is het leven is een gezegde zonder veel inhoud. Je moet het maar meemaken, wetende dat je geliefde binnenkort er niet meer gaat zijn. Goede moed aan diegenen die weten dat ik dit voor hen heb geschreven !

De opkomst van die verdomd lekkere zaken  maar met de verkeerde  naam ! 

 Herwig Van Hove, de 'enfant terrible' onder de wijnkenners en de kookliefhebbers. Voor sommigen niet te pruimen, voor anderen een man die een standbeeld verdient... 

Ik ben zijn recent boek 'Het Laatste Woord' aan het lezen, een leuke samenvatting én bevestiging van zijn standpunten in functie van de Belgische gastronomie. Ik ben ook niet altijd akkoord maar het leest vlot, het is ook geen kookboek maar geeft duidelijk een beeld van de situatie wat voor sommigen soms wat confronterend zal zijn.

In veel restaurants worden we soms toch wel in het ootje genomen. Ofwel is het eten lekker, inventief geserveerd maar word je 'gestreept' voor het wijnaanbod : een arrangement voorstellen van 25.00 euro per persoon, terwijl de gemiddelde inkoopprijs niet meer dan 4.00 euro per fles gaat bedragen. Kan dus niet en moet stoppen. De consument heeft het tegenwoordig heel gemakkelijk om een prijs te vergelijken en dit via diverse apps op de smartphone. Ik begrijp dus niet dat sommige horeca-bazen niet slimmer zijn en kortzichtig doordoen op die wijze. Ben je dan verbaasd dat zo'n zaak vroeg of laat zijn deuren sluit ?

Bij ons in het stad zijn er ook zaken die heel veel geleerd hebben uit de fouten die hun collegae vroeger hebben gemaakt. De naamkeuze om hun type zaak te typeren is soms verkeerd gekozen. Even een voorbeeld : een bistro komt van het Russisch en is de naam van een zaak waar een vluchtige hap kan worden genomen. Een bar is een uitbating voor wat drank te verbruiken maar je moet er geen gastronomische zaken verwachten.

We hebben ondertussen bij ons in 't stad toch wel eettenten erbij gekregen die weliswaar de 'verkeerde aanduiding' gebruiken maar waar men verdomd héél lekker kan gaan eten. Denken we maar aan Bistro 11 (nu met nieuwe uitbaters, daar waar vroeger onze betreurde David en zijn geliefde Saskia de plak zwaaiden), Bar Crevette (de vroegere Ambacht) met schitterende sharing dishes en natuurlijk Bistro Zutt, momenteel voor mij een van dé revelaties in onze Vurige Stede. Vorig weekend hadden we wat te vieren en mooi op tijd (3 weken vooruit !) een tafeltje vastgelegd.

Evelien en Willem, geassisteerd in de keuken door Thomas, leveren zo goed als de perfectie op het bord : gezonde voeding, mooi uitgebalanceerd, in harmonie geserveerd zonder lange wachttijden. Dit alles in een interieur, heel gezellig ingericht, misschien qua akoestiek nog iets te verbeteren, echt waar, een Michelin* waardig. Hun wijnkaart begint met een uitgebreid een aangenaam geprijsd aanbod van Haspengouwse wijnen maar heeft ook een leuke collectie aan internationale pareltjes, geleverd door lokale handelaars, dus toch een 'korte keten' wat voor iedereen top is !
Ze hebben nu reeds een Gault Millau score van 14 op 20, toch wel een belofte voor de toekomst. Zo'n zaken zijn dé echte ambassadeurs van onze stad, die hardwerkende mensen verdienen alle ondersteuning, zonder hen heeft onze Vurige Stede minder vlam, minder uitstraling.

Valentijn...

Liefde is een woord met heel veel betekenissen, een invulling die voor elk van ons een stuk verschillend kan zijn.

14 februari, Valentijn, een dag voor sommigen om niet aan te denken, voor anderen een item dat bij het vergeten ervan, zodanig problemen kan opleveren, dat dagenlang de puntenboek leeg zal staan...

Het is dus wel een historisch gegeven, in feite gestart na het executeren van Valentijn in Engeland en dat op 14 februari in de 15de eeuw. Pas in de 18de eeuw gingen de koningen van Frankrijk en Engeland zich bezighouden met het versturen van liefdeskaartjes. Nadien nam het gewone volk dit over en waren we vertrokken met als doel het in de picture zetten van 'de liefde' hét aandacht geven aan je levensgezel.

Liefde is een invulling die verschilt qua leeftijd, qua leefomstandigheden, qua structuur, ... kortom voor elk wat wils bijna.

Een jong pas gekoppeld koppel gaat dit zien als een ultimum van aandacht van het fysieke, naar elkaar kijken creëert vocht en kracht om zich te laten gaan, vurige passie, het pure lichamelijke gaat zich geven, hartstocht in alle toonaarden.

Na een paar jaar samen wordt dit een plichtpleging, de bloemenwinkel wint erbij en gaat lopen met het grootste voordeel. Het afkopen van de zonde van het eventueel vergeten van dit momentum !

Na vele jaren samen denken wij als mannen dat we slimmer zijn geworden. Het vrouwtje stelt wel dat het allemaal 'commercieel' is. Wee uw gebeente als je die 14de durft te vergeten : de druk is groot, de buurvrouw heeft uw eega opgejaagd in de jacht naar aandacht !

De restaurants varen er zeker wel bij : hun menu die in alle toonaarden de gerechten 'rose' gaat kleuren, allerlei ingrediënten die zouden kunnen werken aan een verhoging van het libido. De tarief van het menu is waarschijnlijk het enige dat stijgt en dat met 50% gewoon omdat het nu eenmaal Valentijn is... 

Een levensgevaarlijk kruispunt in onze Vurige Stede

 Lange tenen in het verkeer en een kwade vinger als resultaat...

Sedert vele jaren bezoek ik prospecten en klanten her en der om 'mijn boodschap te verkondigen'. Veel uitleggen, veel kilometers rijden met mijn 'bella machina' tevreden mensen zien, in feite een heel leuk en soms ook lucratief tijdverdrijf.

De mensen zijn in feite blij dat ze eens iemand zien, al sta ik daar met mijn mondkapje op, soms pratend als een 'mummelende pastoor' zoals Raymond van het Groenewoud zo mooi kan zingen.

Onderweg naar die mensen, denken aan de problemen die ze hebben, zien te komen tot een sluitende oplossing, niet altijd zo eenvoudig.

Onderweg kom ik natuurlijk andere auto's tegen, chauffeurs met lange tenen, geen geduld, geen respect, wanen zich op een snel circuit (Zolder, Francorchamps,...) Vroeger werd een Volvo rijder beschouwd als een voorzichtig iemand, een Audi of BMW, dat waren de 'vieze mannen'. Tegenwoordig is de zware voet zelfs bij de jonge of licht belegen dames terug te vinden, een fenomeen dat de laatste tijd aardig begint op te vallen.

Het ergste zijn de 'rood-rijders', mensen die aan een kruispunt staan waar in hun richting geen flitspalen te bekennen zijn. Vlam op het laatste moment door het oranje, dikwijls door het rood, stilstaand op een kruispunt waar de andere kant reeds een groen licht heeft gekregen. De zijstraten van de omleidingsweg bij ons in de Vurige Stede worden frequent bezocht door die rodeo-rijders.

Het kruispunt van de Naamse Vest is nog meer dan vroeger een erg gevaarlijk iets geworden. Ik heb al enkele keren de suggestie gelanceerd om daar lichten te plaatsen. Neen, tot nu toe nog steeds het stadsbestuur dat de kop in het zand steekt, struisvogelpolitiek totdat er daar eens iets ernstig gaat gebeuren. Het is echt niet denkbeeldig dat het terras van mijn geliefde Bron wordt te pletter gereden met daarop genietende mensen die van het ene op het andere moment worden gestort in een hoop ellende of nog erger, snel verhuizen naar de eeuwige jachtvelden. Stel u voor dat de mooie dames van de apotheek omver gereden worden achter hun eigen bedieningsbank... Kunt u zich voorstellen dat het dameskransje van de zaterdagavond, net terug van de mis, nagenietend van hun donker biertje ineens worden weggeveegd ? Erwin de wijnliefhebber, dé genieter van het mooie leven, een topwijntje, weggeplukt door een rodeo driver op de Naamse Vest...

Je wilt het niet meemaken, please lieve politekers, actie is hier echt op zijn plaats ! 

Ons  kookclubje

't Was lang geleden dat ik nog eens kon deelnemen aan een soirée van onze kookclub van de Landelijke Gilde Velm. Sedert vele jaren ben ik lid maar cursussen volgen en geven op die bewuste maandagen, maar natuurlijk ook corona-blokkades, gaven obstructie om te gaan genieten van die unieke avonden met vrienden.

Maandag 7 februari was er eindelijk nog zo'n moment om naar Velm te tuffen om daar het leiderschap van onze super kok René te mogen ondergaan.

De budgetten zijn beperkt maar René doet zijn beste as much 'marchandise' aan zijn leden te bezorgen. In feite is die keuze van ondergeschikt belang zolang als we maar kunnen babbelen, elkaar wat plagen, soms zelfs de wereld verbeteren, kortom een clubje dat ik echt gemist heb.

De ploeg is ondertussen wat verjongd, jonge dynamische mannen die hun best doen om die 'oude garde' te overtuigen van hun kookkunsten. We werken trouwens in kleine teams die dan verantwoordelijk zijn voor ofwel het voorgerecht, de soep, de hoofdschotel en natuurlijk het dessert.

Laatkomers hebben dus niet veel keus en moeten maken wat de rest van de leden niet zo goed zien zitten. Er is geen hiërarchie te bespeuren, beroep, status, afkomst, ... het speelt totaal geen rol, iedereen gelijk voor de wet : patatten jassen, groenten kuisen, roeren in de potten, afwassen, het is een natuurlijk verloop dat als een vers bereid ijsje vlotjes binnenloopt. Het afstemmen van de smaken is natuurlijk een belangrijk punt waar we een zo hoog als mogelijke consensus binnen ons ploegje willen bereiken. Ons gerecht moet gewoon super zijn !

Eens het gerecht geserveerd wordt wel degelijk goed geproefd, geapprecieerd, en de desbetreffende 'ploeg' beloond met een welverdiend applaus. Daar doen we het voor hé !

Als apero de onvermijdelijke maar lekkere Cristal, een Grimbergen en voor velen een Duvel, water of cola was nu door de tournée minérale nog net een optie. Wijn aan tafel, sommige flessen al beter dan de volgende, speelt niet zoveel rol, gezelligheid troef, eenheid van geest, heerlijk !

Eigenlijk zou ons stadsbestuur voor hunzelf ook zo'n avonden moeten organiseren, ongeacht stand of status, kennis, ouderdom, oppositie of meerderheid, samenhorigheid creëren, ideeën laten opborrelen gelijk een soep die staat te koken, de 'cuisson' van het vlees kan een punt van discussie zijn maar meer ook niet. Het is maar een suggestie hé. 

Tiba & Eric op zaterdagmorgen

 Onze wekelijkse markt, een bron van sociaal contact, mensen die men soms al lang niet meer heeft ontmoet en/of mee gesproken.

Zaterdag Willy gezien, een integer man die ik al jaren ken. Blijkbaar is 'm lang ziek geweest maar gelukkig helpt zijn 2-wieler (zonder batterij) hem om elke dag verse lucht binnen te krijgen.

Die maskers maakt het niet zo gemakkelijk om mensen te herkennen. 2 licht belegen dames ontmoet, één ervan heeft nog ooit les gegeven aan onze jongste zoon, mooie herinneringen komen boven.

Die nuchtere maag begint echter te knorren en wenst te genieten van die lekkere hesp van Van Mulders en de broodjes van ons Natascha van de Luikerstraat. Mensen zijn echter ook boeiend en het is niet te versmaden een woordje te wisselen. Tiba heeft her en der reeds genoten van allerlei lekkers waarbij de bloedworst van dat lief Kaatje en de frikadel van Natascha hoogtepunten vormen in haar ochtendlijk ritueel.

Thuis komen met mijn 'markt-oogst', het vrouwtje wat ongeduldig "het heeft nogal geduurd" als aanzet om daarna te genieten van die verse fruitsla die ze heeft gemaakt.

De kranten doornemen en bevestigd zien dat sommige ministers het toch wel redelijk bont maken waarbij hun partijbelangen boven die van de burger staan. Discussies over uitstoot en misschien vanaf 2025 met minder stroom moeten rondkomen. Ben benieuwd hoe ze het gaan oplossen. Excuses en schuldverschuivingen zijn er natuurlijk genoeg, zeker uit de mond van een juriste die geen blad voor haar mondje wil zetten....

Eigenlijk echt leuk zo in het centrum van onze Vurige Stede te mogen wonen. Her en der camera's, al dan niet met een leasing, houden ons in het oog, niet buiten de schreef lopen, gezien is gezien en de stokslagen zullen volgen !

Vanaf 1 februari bovendien een nieuwe burgemeester, een dame met ervaring die bovendien nog wel erg mooi mag gezien worden. Dienstig voor haar burgers, bewegend tussen haar onderdanen, een democratische prinses met koninklijke allures. Graag wens ik haar van harte heel veel succes om van die 6 maanden de aanzet te maken van een langdurigere regeerperiode. 

De winterzon doet wonderen...

Onder ons twee onderweg, weinig mensen te zien, althans op Sint-Pieter.

Een rustig maar steeds heerlijk terras op de Naamse Vest, Sabke en Ken, toppers om mensen hun zin te geven. Een frisse pint, een heerlijke koffie, gratis glimlach inbegrepen !

Wat later trokken we dus, vergezeld van ons madame, onze Vurige Stede in. Beweging alom, koopjesjagers al dan niet, volk in de stad, zuurstof voor de commerce en voor de horeca !

Winkeldochters, zo tegen 16u30 uitgeblust, snakkend naar een gemeenschappelijke apero in de Cosmo, Ons Huis, ... mogelijkheden zat om te gaan genieten, wat weemoedig worden van de tegenstrijdigheid, koopjesmensen, echte klanten, bazen die het moeilijk hebben,wel omzet maar weinig marge...

Genoeg wijn in de eigen kelder maar gezelschap, geserveerd worden op een gezellig terras, het heeft toch wat. Een plaatsje op een verwarmd terras vinden tegen 17u00,.. geen sinecure op onze Grote Markt. Onze toffe buurman met zijn vriendin tegenkomen, het doet deugd, wat babbelen over wederzijdse ervaringen, gastronomie in onze stad, aan de kust, ... wat vakantiegevoel creëren met koude knieën en koude voeten, ook dat is belevenis in ons toch wel mooi Sint-Truiden !

Zondagmorgen terug (eindelijk !) naar Dirk & Ann om van die superlekkere pistolets te kopen overheerlijk krakend verse zondagse broodjes ! Blij dat dat de operatie van onze Dirk toch wel goed is meegevallen. Stel je voor, onze stad zonder deze bakkerij, een leegte, een immens gat in lekkere ervaring en gastronomisch genot !

Geniet van onze lokaal aanbod, een heerlijk alternatief op 'het grand surface-aanbod' van de grote supermarkten. Leven en laten leven, daar gaat het om hé !

Eric 

een  1ste week met pech...

 2022 was wat moeilijk begonnen maar we hebben er een doorstart van gemaakt.

Wat was er gebeurd ? Om mijn madame te verrassen had ik op 2 januari een hotel-restaurant geboekt aan het zeetje. 200 kilometers rustig rijden, Tiba erbij, gezellig genieten van de Alfa, onderweg wat koetjes en kalfjes-babbel..

We komen aan in De Panne tegen 15u00 en zien dat de zaak gesloten is. Ik neem telefonisch contact op en krijg als boodschap dat hun zaak niet open is wegens ....corona ! Ze hadden ons verwittigd blijkbaar maar dat hebben we niet gehoord noch gezien. 200 km verder dus geen overnachting, geen lekker eten dat we hoopten te krijgen.... Uiteindelijk vonden we toch nog een onderdak in een hotel, mét zicht op zee, allez, als we echt moeite deden, konden we een glimp opvangen van het zeetje... Kwestie van het verkocht te krijgen natuurlijk. Eten was geen probleem : die zondagavond waren er nog genoeg zaken open om gaan te genieten.
Het was lekker maar de verwachting van het oorspronkelijk geboekt arrangement lag natuurlijk een stuk hoger.

Als kerstcadeau had ik van mijn zonen een etentje in het Vleesgegroet gekregen, een echte topzaak in onze Vurige Stede. Lars Vandenreyt heeft een enorm gevoel voor kwaliteit voor de aankoop van mooie en lekkere stukken rundsvlees. Datum geprikt op woensdag 5 januari. Telefoontje van mijn oudste zoon : sorry pa, maar ik ben ziek... De 2de keer culinaire pech in dezelfde week, nooit meegemaakt. Gezien het niet eenvoudig is om een tafeltje te bemachtigen in dit restaurant hebben mijn jongste zoon en ik toch maar besloten te gaan. Daar hebben we geen moment spijt van gehad : eerlijk lekker vlees (Aubrac), verzorgd slaatje en een mooie fles rode wijn als 'compagne de route' De nieuwe datum om, samen met mijn boys te gaan genieten, ligt ondertussen vast. Een uitkijkmoment in mijn agenda !

Als afsluiter op een woensdagavond genieten van een fatsoenlijk pintje bier in onze Vurige Stede, niet zo eenvoudig tegenwoordig. Gelukkig is het Cosmocafé op de Markt een thuishaven voor veel Truienaars, momenteel 'the place to be', al kost een consumptie er iets meer dan elders, wat dan weer goed is voor enkele goede doelen die de eigenaars en bedenkers van dit concept ondersteunen.
De mooie gezichten, de mensen die men dan zo onverwacht terugziet, het is toch een meerwaarde om zo'n zaak te mogen herbergen in onze stad. 

Op wandel bij Kerst 2021

 Kerstavond, 20u30, ons Tiba maakt het onderscheid niet, naar buiten dus, onze stad gaan 'bewandelen'. Doods, zelfs geen auto met een of andere "Johnny", alle horeca zaken zijn dicht geen wandelaars, niemand...

Ineens hoor ik muziek en bij het naderen van de Grote Markt zie ik een man tegen de gevel zitten, kort bij de Bnp Fortis bank, waarschijnlijk mét een kleine muziekinstallatie, in feite vrolijke muziek, hij wel met een nors gezicht... Het waarom van deze 1-mansactie is me niet duidelijk.

Terug naar huis, nergens hoor ik lawaai, geen feestjes op de Naamsesteenweg, nada, niente, alles in peis en vree zoals het betaamt.

Kerstdag, alle bakkers & winkels dicht, doodrustig onderweg, opnieuw Tiba die 's morgens de stad per se wil gaan verkennen. Ditmaal vergezeld van een sluierachtige regen, zonder paraplu zonder probleem nat na 10 minuten... Opnieuw niemand onderweg, hoe onwezenlijk stil zo'n stad kan zijn.

Zou het de geest van Jef Cleeren, onze oud-burgemeester, zijn die door de stad dwaalt ? Kerstnacht is hij gestorven, een man die Sint-Truiden toch wel op de kaart heeft gezet. Het was nog de tijd van het, soms drie-, dubbel parkeren, zaken regelen, alles in functie van de wens die de burger had.
Een anekdote hierbij die zijn persoonlijkheid kenmerkte : vele jaren geleden, een vriendin van ons woont in Alken en staat op de bus te wachten, richting Hasselt. Het moet gezegd, deze dame mocht nog gerust gezien en bekeken worden.

Opeens stopt er een auto. De chauffeur laat zijn venster zakken en stelt voor dat ze met hem mee kan rijden richting Hasselt. Zij weigert dit waarbij ze het antwoord krijgt, allei na, zje kent mich toch, ich ben Jef. Onze mooie dame kent Jef echter niet en is blijven wachten op haar bus. Kenmerkend voor Jef, dé man van het dienstbetoon, zijn leven draaide daarrond. Hij zal het ook hoogstwaarschijnlijk goed hebben bedoeld 😊

Zo'n volkse figuren gaan we niet meer mogen meemaken in de lokale politiek. Nu zijn het meer bewoners in hun toren, zoiets als "afstandsonderricht", helemaal in de trend van het huidig corona-onderwijs.... 

Dirk bakt (een tijdje) niet meer...

Hopelijk tijdelijk afscheid van een stadsicoon... Facebook, het smoelenboek dus, geeft veel info en dikwijls ook emoties weer. Sommige berichten doen me schrikken en ook hopen dat ze niet waar zijn. Deze week zag ik het bericht dat Patissier Dirk Janssen van de gelijknamige patisseriezaak wegens fysische klachten tijdelijk moet stoppen met zijn bakkerij-patisserie. Een schok die nog aardig nazindert bij alle liefhebbers van die echte 'pistolet', verfijnde patisserie, seizoen specialiteiten en niet te vergeten ... de bokkepootjes.

Hij is ondertussen geopereerd, gelukkig mét succes : nu maar hopen dat ze de zaak terug kunnen openen begin van volgend jaar. Ik wens Dirk van harte een verdiende rust en een spoedig herstel! Zaterdagavond onze Vurige Stede gaan bezoeken, opnieuw een poging om nieuwe dingen te ontdekken tijdens Sint-Truiden By Lights. Er was redelijk veel volk onderweg, toeristen van ver en kortbij, weinig bekende gezichten gezien. Heel veel was er ook niet te zien tijdens deze tocht van 5 km. Medewerkers met goede bedoelingen, sommige met 2 maten en 2 gewichten: de kerk van het Begijnhof werd bewaakt door een man die wilde dat ik ons Tiba droeg om binnen te gaan. Ik laat onze hartendief bij het vrouwke om toch binnenkant eens te gaan ontdekken. Het eerste wat ik tegenkom is een hond aan de leiband! Begrijpen wie begrijpen kan... De volgende kerk was het net het omgekeerde: ik dacht dus dat hondjes niet welkom waren en daar kwam een vriendelijke dame naar ons Tiba toe om ons echt uit te nodigen haar mee binnen te nemen... De lichtartiesten aan de Academiezaal waren dan weer een echte verademing waar mijn vrouwke en ik de enige toeschouwers waren op dat moment. Ze kregen van ons een verdiend applaus!

Ondertussen op het terras van de Bron

Het terras van De Bron was té verleidelijk om niet te gaan verpozen op de terugweg naar huis. De mannen met de fijne sigaren waren present, de kameraden van Albert (die van de vastgelopen lift), een van mijn buurmannen, kortom een aflevering van Thuis of Familie in het echt! Verhalen over de corona - maatregelen, het aantal niet gevaccineerde op intensieve zorgen, het over één kam scheren van alle burgers, hen mee bestraffen door, tot nu nog relatief, 'zachte' maatregelen.

Uitlaatklep

Wat blijkbaar ook zwaar ligt bij veel mensen is de afstandelijkheid bij sommige burgers: er kan geen vriendelijkheid meer zijn, ze zijn veel minder tevreden en werken hun frustraties uit op de anderen. Geen fijn gevoel voor velen, voor sommigen dus een uitlaatklep, voor velen een ergernis. Ze winnen niets met hun 'bokkigheid', samen dat beestje verslaan is dé enige boodschap die telt !

We stonden weer in de rij, doorgaans een happening van de zondagmorgen, Tiba en ik rustig aan het wachten, zij op haar snoepje en ik op die lekkere broodjes, pure verwennerij voor de rustdag lekker te starten. Bediening door de 3 lieve dames van onze Dirk, een traag werkend internet maakte de wachtrij echter extra lang. Betalen met een plastiek kaartje, de shopping kaart laten inlezen, ... kortom wachten, wachten,...

De rij was dus extreem lang vandaag, Het Bretoentje werd geflankeerd door stille mensen, ook geduldig aanschuiven om achteraf hun smaakpapillen te laten genieten. Het was stil, héél stil, maskers dus terug op, iedereen weggestoken achter een stukje stof, hét alibi om niets te moeten zeggen. Heeft het te maken met het nakend Allerzielen ? De sfeer had veel weg van een begrafenis rij,

De uitkijk op de Galerie Astrid maakt een mens dan ook niet echt vrolijker : een lelijk gebouw, aluminium ramen van de 1ste generatie, zo goed als leeg, enkel gemakkelijk om snel en droog aan de andere kant van de stad te geraken.

Mijn bedenking van een paar weken geleden om meer genotswinkels in het centrum van onze Vurige Stede kwam terug naar boven : ik zag het ineens helemaal zitten : ik zag de binnenmarkten van de zuiderse steden hier plaatsvinden in die nu akelige Galerie. Stel je voor, een verfijnde slagerij met zitgelegenheid om dat speciaal stukje vlees rustig te verorberen. Daarnaast de vishandel - traiteur, de geur van vers gebakken vis zat reeds in mijn neus, iets verder de geur van gerookte hammen, verse boudin-worsten, wat luxe-eten, die zucht naar genot waarbij een echt goed glas (Haspengouwse) wijn niet mag ontbreken. Het Stella - café op de hoek is er reeds. Ligt er nu wat verweesd bij maar zou een écht sluitstuk kunnen zijn in zo'n gevulde eetmarkt, een rustpunt voor de shoppers die daar even kunnen uitblazen om bij te praten, om mensen te zien.

Dé vraag is natuurlijk hoe dit zou moeten georganiseerd worden. Ik ben ervan overtuigd dat ons stadsbestuur er alle belang bij heeft de verpaupering van gebouwen tegen te gaan en hiervan dringend werk moet maken. Politiekers willen steeds de volgende verkiezingen nog meedoen en zeker nog veel stemmetjes ronselen. Dit zou nu een item zijn dat hun toekomst veilig kan stellen, de stad beter maken, meer mensen aantrekken, de 'commerce' laten draaien (goed voor de belastingen). Voor iedereen leuker dus !

Ruikt je nu ook reeds de verse hespen en dat gebakken stukje runds ?     

 Sommige dagen kunnen ineens zo onvoorspelbaar worden. Ik had vrijdag mijn agenda geblokkeerd voor specifieke afspraken die door omstandigheden niet zijn doorgegaan. Gevolg : een dag vrij, geen stress, geen 'rendez-vous' om af te werken !

Tiba en ik 's morgens vertrokken voor een uitgebreide wandeling rondom het nieuw zwembad, dan de Veisder op, weinig of geen mensen gezien,... Het was ook wel frisjes en had dan ook de rits van mijn jas goed dichtgetrokken. Tiba op ontdekkingstocht naar de achtergelaten sporen van andere hondjes, ze vindt dat gewoon geweldig !

Offertes maken dan maar de ganse voormiddag, het moest toch gebeuren, wat gedaan is, moet ik niet meer verder onthouden.
Namiddag mijn compagnon de route opgezocht en samen een klein 40 km gaan fietsen. Veel wind, redelijk wat hellingen, ... dus goed voor de training van de fysiek. Onderweg een verpozing gevonden, met toch wel een teleurstellende bediening van een dame die een café runt maar blijkbaar niets van bier kent : er lang geen bierkaart en ik vroeg naar een tripel maar kreeg een naar zeep smakend blond bier van een Limburgse brouwerij, een bokaal als drinkbeker, ... neen, een kelk die ik geen 2de keer meer ga ledigen !

Mijn fietskameraad, ook wijnvriend, ook vertrouwenspersoon, een toffe pé dus, zijn dan 's avonds, samen met onze madammen, het opgelopen 'smaakleed' gaan compenseren met een paar Paix Dieu bokalen, vers getapt in De Statie in Wilderen. Drinken scherpt de honger wat aan, wat we konden bevredigen door een keuze te maken na een blik op de uitgebreide eetkaart. De geserveerde kipragout was dan echt wel de moeite waard. Dat vrouwtje in de keuken, in feite de zaakvoerder van dit etablissement, is een chef die haar vak kent. Daar mogen we in onze vurige stede fier op zijn !

Paix Dieu, de vrede van God, geeft een lichte roes, een moment van glorie en het vergeten van de dagelijkse beslommeringen, de limiet van heerlijk wegzinken in ontboezemingen zonder zat te zijn, een heerlijk gevoel dat bovendien de smaakpapillen streelt.

We moeten onze limieten natuurlijk kennen, alcohol is een duiveltje dat soms verder kruipt dan nodig. Dat grensje ontdekken en dan die lichte fijne roes van genot, ... heerlijk ! 

Het is een pertinente vraagstelling bij de burger, maar dan met de nuance van ik ben wel of niet 2 x geprikt tegen het c-tje.

De situatie momenteel is echt wel weer eens het bewijs van het 'sparen van het sop' door onze nationale politiekers. De mensen, tot en met sommige burgemeesters beginnen zich echter te roeren en vragen om de nodige consequenties bij iedereen.

Marino Keulen van Lanaken stelt dat er geen paniek moet gezaaid worden door wetenschappers, medische mensen en sommige politiekers. Hij heeft gelijk voor zover zijn burgers ook consequent zijn in hun gedrag.

Een voorbeeld maakt dit duidelijk :

2 weken geleden naar het C.C. De Bogaard bij ons in Sint-Truiden geweest, een voorstelling van "De Mentalist" meegenoten, heerlijk, fantastisch, fijne humor en spitsvondigheid. Eén domper op de feestvreugde : NIEMAND van de organisatie vroeg ons te bewijzen dat we ingeënt waren, geen covid-pass nodig... Meer dan 200 mensen in één zaal, elleboog tegen elleboog, .. Ok, men volgt de regels op dat moment maar het was echt niet verantwoord.

Het onverantwoord gedrag van mensen die zich BEWUST niet laten prikken en zich zonder enige controle toch mengen in het openbaar leven, zo lopen er gegarandeerd tussen en zijn dus inderdaad echte tijdbommen om andere burgers aan te tasten. Al ben je geprikt, je kan nog ziek worden hé. Doorgaans minder erg, wat griepachtige symptomen, die we in dit seizoen toch zullen moeten ondergaan.

Zolang niet alle kinderen zijn geprikt, gaat het virus zich verspreiden. Het overgroot deel van de kindjes worden echter niet ziek. Als de symptomen bij de volwassenen die ze hebben aangetast, niet erg zijn, gaan er weinig mensen op de intensieve belanden, of nog slechter, zouden verhuizen naar de eeuwige jachtvelden.

Het is altijd de bedoeling geweest de overlast in de zorg te voorkomen. Volkomen terecht : die mensen werken zich sedert maart 2020 reeds te pletter om, inderdaad mensen met pech, maar tegenwoordig ook veel mensen te behandelen die bewust het risico nemen.

Persoonlijk ben ik echt voorstander van de Franse manier van aanpak : op terras, op café, in het restaurant, theater, feestje, ... geen corona pass, gewoon niet binnen. Mijn madame, Tiba en ik zijn pas in Normandië geweest en overal was er die vraag, dit zonder enig protest van de bezoekers van het etablissement. Voor de mensen van de horeca is het extra werk, ok, maar ze geven hun klanten ook de zekerheid in een 'veilige cocoon' in hun zaak dus, ten volle mogen genieten van gezelligheid, sfeer,... Als het aangenaam toeven is, wordt de portemonnee open getrokken, dus omzetmatig een goede zaak voor de horecabaas !

Als we dat logisch denken niet gaan toepassen gaan we iedereen, die de moeite gedaan heeft zich te laten prikken, opnieuw opzadelen met een quarantaine of andere beperkingen.

Ik wil, dus zoals zoveel mensen, NIET opdraaien voor het egoïstisch gedrag van sommigen, zogezegd onder het mom van de VRIJHEID van handelen. Zij zijn bezig de boel te verpesten. Blijkbaar zijn meer dan de helft van de patiënten op intensieve zorg, mensen die niet gevaccineerd zijn !
Ik zou ze trouwens zelf laten opdraaien voor de kost van hun medisch dossier bij een opname. Zich niet laten prikken getuigt van geen burgerzin en kent geen enkele reden om het te weigeren. Eender welke godsdienst - overtuiging, afkomst, oud, jong, zwanger of niet, man, vrouw, kind,... iedereen een prikje of 2, misschien 3. Tegen de pokken hebben we er toch ook allemaal een gekregen !

Dan moeten we nog niet denken aan de overheidssteun die ooit zal moeten terugbetaald worden. Zij die gaan werken en hun bijdragen leveren aan de staatskas zullen deze kost mogen dragen. Aan ons dus om de medeburger die toch niet wil meewerken, met aandrang te duiden op hun verschrikkelijke verantwoordelijkheid in dit verhaal. 

 Ziek worden in deze periode van het jaar krijgt zo'n 'verdacht tintje'....

Actief bezig zijn, mogelijke klanten bezoeken kilometers vreten, genieten van mijn Alfaatje. Het is genieten van de dag, is sociale contacten toevoegen en consumeren, bezigheden die een dag voorbij doen snellen zonder dat men het beseft.

Zaterdagvoormiddag een prospect gaan bezoeken in Wallonië, wat verblind door de zon en ja,... wat nog nooit was gebeurd, passeert in een oogwenk : een metalen korf met stenen bij haar op de inrit werd dé vijand van de carrosserie met diepe krassen en een gescheurde bumper als gevolg. Wat intern vloeken, de schade bij de klant opmeten en haar geruststellen. Niet leuk om daarna een advies gaan te bespreken. Gelukkig was ze begripvol en heeft ze de bon uiteindelijk getekend.

Zondag, een vervelend hoestje, wat grieperig gevoel, pijn in de rug,... dokter Google even nakijken en ja, zijn het dé symptomen ?
Maandag, doordoen is ons ingeprent, wat sukkelen, wat sleuren, wat vechten tegen het gezond verstand wat zegt dat het beter zou zijn wat rust in te bouwen. Neen dus, verder doen, gaan les geven, hoesten, microben verspreiden, plichtsbewust gedrag voor de werkgever, slecht gedrag van mij ten opzichte van mijn cursisten...

Dinsdag, blijven sleuren en uiteindelijk 's avonds moeten toegeven dat de energie op is, gedaan met vechten tegen het beeld dat we maar steeds moeten presteren en niemand mogen teleurstellen.

Uiteindelijk op woensdag mijn opperbeste huisarts, de Patrick, gaan opzoeken. Op het moment in zijn consultatieruimte dat ik mijn verhaal vertel, komt een gemengd beeld naar boven : enerzijds een verlichting om het te kunnen delen en een oplossing te krijgen, anderzijds een schuldgevoel dat het toch allemaal zo erg niet is om dus niet te werken...

De vaderlijke Patrick stelt dat het beter is een paar dagen rust te nemen, uiteindelijk toegeven aan de redelijkheid. Afspraken laten aanpassen, een heel gedoe, overlast voor de collega's om dit te regelen.

Medicatie, slecht slapen, hoesten, alles van een doodgewone bronchitis, meer is het niet. Eigenlijk niets in vergelijking met wat veel medeburgers moeten meemaken.

Zo'n een beetje kleinzielig zijn, het kan deugd doen hé.

Prettige dag en hou het veilig ! 

 https://www.trudocs.be/post/een-uitweg-uit-de-truiense-leegstand  

Zaterdagmorgen, zoals we in feite altijd doen, trekken Tiba en ik naar de wekelijkse markt in onze Vurige Stede. Een paar lege plekken, de aangekondigde regen misschien ? In elk geval was het droog, niet te koud en Tiba in topvorm om haar obligate cadeaubrokjes zien vast te krijgen. De vriendelijke man met zijn dierenvoeding en -speeltjes, is het 1ste 'slachtoffer' dat verleid wordt : het eerste snoepje is binnen !

Frieda, de eitjesmadame, recent verhuisd van plaats op de markt, heeft een mindere dag precies maar bedenkt ons toch met een 'Schokobons'. Het vriendelijke meisje met haar bloesjes en rokjes is tegen 8u00 nog niet klaar met haar stand, een vast gegeven in feite... Onze slager uit het Brusselse is onze volgende stop.

Deze Brabanders komen al jaren naar onze markt, vorig jaar nog verkozen tot dé marktkramer van de week. Ze verdienen dit weekend zelf een extra pluim, ondanks het feit dat ze zelfs die klant-verwennerij vergeten waren. Onze Tiba wordt er elk weekend vergast op een lekker stuk bloedpens, wat ze super vindt, te zien aan de gretigheid van het binnenschrokken...

Van Mulders & Zonen, een geschiedenis op zich, een vader (François) die stopt met zijn klassieke slagerij in Wolvertem, maar onder impuls van zijn 2 zonen, zijn activiteiten als professionele slager herstart met een marktwagen. Het wordt een ander leven, met als surplus extra vroeg uit de veren te kruipen. Hij kopieert zijn vroeger sterk geapprecieerde kwaliteit naar zijn marktkraam wat nu soms lange wachtrijen oplevert op zaterdagvoormiddag. Yannick, zijn zoon, een flapuit en Kaatje, een schat van een meisje, hun onmisbare hulpkracht, bron van charme en vriendelijkheid, werkt als leerkracht in het onderwijs en tijdens de weekends voor deze 2 heren. Een onwaarschijnlijk team, hét voorbeeld van klantvriendelijkheid, waar geen extra cadeautjes nodig zijn om hun klanten te verwennen. Zelfgemaakte hespen en charcuterie, spek dat NIET uit de pan vliegt bij het bakken, kortom ik mag niet téveel pub maken anders wordt de wachtrij op zaterdag nog langer...

Onze lokale chefkok van Den Ambacht heeft hun kwaliteit ook ontdekt en is, zoals ik, een regelmatige klant bij deze toppers. Als het aanbod van sommige van onze vaste winkels en andere marktkramers ook op dit niveau zou draaien, krijgt onze stad een nog betere reputatie op het vlak van ons culinair aanbod. Er is zelfs een marktkramer-concurrent-slager die de werking van François en zijn team komt 'uitloeren'. Hij zou beter hun eigen kwaliteit wat omhoog trekken,... zou beter zijn voor iedereen in onze stad ! 

Le 14 juillet, voor de Fransen een hoogdag, de meesten vrij van arbeid, tijd om te denken aan 'la grosse liberté' !

Bij ons net wat minder regen, de weersverwachting geeft een droge periode, hopelijk net lang genoeg om Tiba haar boodschappen te laten doen.

Wij dus onze vurige stede ingetrokken, gewapend met een brief om te posten en een tegoedbon van de Standaard-boekhandel. Dat boek was voorradig en werd mij overhandigd met de nodige service, eigenlijk zoals altijd.

De stad had wat bezoekers met weinig voor mij bekende gezichten. Shoppers, in het midden van de solden, op jacht naar dat ene hebbeding dat zeker niet in de dressing mag ontbreken. Gaat die dame het ooit dragen, hoe kan ik dat weten in feite. De kans is groot dat het dé miskoop van het jaar wordt, verblind door de lage prijs en niet meer denken aan het model dat achteraf, na de zoveelste BBQ, in dat kleedje dient te worden 'geperst' ...

Een koffie drinken aan de grote stadsfontein was in feite ook een eenzame bedoening, de bediening zeer goed maar formeel, de koffie was uitstekend, het hapje lekker maar geen koekje voor ons Tiba, wel wat water, wat natuurlijk een begin is om vriendschap te sluiten voor de toekomst....

Gelukkig zie ik toch nog een paar mensen die ik ken, waarvan er eentje in haar eentje een winkel dient te beheren, dus helemaal alleen, de deur open, kijkend naar een voorbijganger die ze kent. Ons Tiba en ik vinden haar ook een leuke meid, dus een babbel, een knuffel voor het hondje en verder de koetjes en de kalfjes van het moment verkondigd en verdeeld.

Eenzaamheid in de shops, mensen die zaken komen vragen waar de winkeluitbater nog niet heeft van gehoord. Men kan ook niet alles weten. Service was wel pico bello : een tokkeltje op het klavier en de nodige info was beschikbaar.

Dus niet veel volk in de straten, wel veel mensen met vakantie in het buitenland om toch maar dat
c-virus te kunnen opdoen. Misschien net om het uit te dagen of net om het NIET te krijgen... 

Een woensdagmorgen, geen opdrachten, vakantie maar niet zo dat gevoel van zon en sterk licht. Regen op het vensterraam, kijken of de kelder niet kan onderlopen, kwestie van de windrichting..

Ons Tiba wil buiten, een regenjasje aan, althans voor mij, zij in haar eva-kostuumtje. Weinig of geen mensen willen nat worden, dus geen eenvoudige babbeltjes mee te nemen. De terrassen zijn zo goed als leeg, ook niet aangenaam om met zo'n weer koffie of een pintje te gaan drinken.

De planning voor vandaag zal dus binnenhuis gericht zijn. Eens kijken in de diepvriezer wat we nog qua lekkers kunnen vinden. Wat verse sla uit onze serre, wat frietjes gesneden en we kunnen uitkijken naar een gezellig etensmoment.

De wijnkelder gaat met die gebakken aardappelen niet altijd zo'n goede match geven, iets vlezig, mooi stevig, toch niet téveel tannines, kortom een wijn uit de Rhône-vallei brengt soelaas.
Het mag vandaag wat beter zijn : het vrouwtje heeft een kleine operatie meegemaakt, goed verlopen, wat het geheel een beetje meer aura mag geven.

Zo'n dag met regen kan langdradig worden, geen vogels te bespeuren in onze stadstuin, hun eetbakjes lijken niet te minderen, een bijna 'doods' moment wat een mens wat neerslachtig maakt. Nu merk ik pas hoezeer we gericht zijn op de zon, het sterke licht, dé bron van onze vitamientjes.

Uitkijken naar de avond, wel niets op tv, wat 'Frans - ronde- nieuws', wat we ondertussen een beetje beu zijn geworden. Wij zijn bijna zeker wie de Tour gaan winnen, waarom dan nog verder kijken... Gelukkig is er Netflix, het een al spannender dan de andere reeks, verslavend, geen reclame tussendoor. Goed voor de gezondheid, bijna geen tijd om een biertje of glas wijn bij te halen, tenzij die 'stop-knop', een sfeerbreker... 

Een klassieke zondagmorgen, droog weer, ons Tiba en ik op stap naar de bakker. De ontvangst daar is voor alle partijen een toppertje, met een snoepje als extra voor ons bruin beestje. Ze kent haar weg in de stad en bij Anneke en Laura is het voor haar op zondagmorgen altijd feest !

Niet elke winkelier is zot van honden en op de keper beschouwd mag een hond niet binnen in een voedingswinkel, dit volgens de hygiëneregels. Een kleine zelfstandige kent echter zijn of haar klanten. De burger met wat respect voor een handelaar gaat een diertje dat niet luistert of sociaal onhandelbaar is, niet meenemen op zijn 'inkooptocht'. Gezien we zonder kaas zaten, ben ik deze morgen dus een gespecialiseerde zaak binnengestapt en dit met ons Tiba aan de leiband. In een hoekje blijven staan was de boodschap van de lokale vrouw des huizes. Wat vervelend maar dat is nog beter dan dat we de pistoleetjes moesten verorberen zonder die lekker kaas....

In Portugal is men verre van hond-vriendelijk zoals bij ons. Zij voorzien echter wel haakjes aan hun gevels om die hartendieven even vast te maken zodoende dat ze niet in de winkel moeten komen. Dat zie je bij ons in 't stad omzeggens nergens, spijtig eigenlijk.

Op restaurant gaan met je gezelschapsdier gaat volgens onze ervaring gemakkelijker in een Michelin sterren-zaak dan in een pizzeria. Onlangs mogen meemaken aan de kust, was zalig !

Respect voor mens en dier is opnieuw een betere raadgever dan een wet en regelgeving van jaren geleden. Op dat vlak vorige vrijdagavond ook een leuk moment mogen meemaken bij ons in 't stad : heerlijk gegeten in de Plankstraat, topbediening en een Tiba die tevreden was met ons gezelschap !

Mens en dier, het komt steeds korter bij elkaar. De corona-tijd heeft dit proces zeker versterkt. Dé hond was dikwijls dé reden om nog andere mensen te zien. Emotionele ondersteuning, altijd aandacht krijgen, minder eenzaamheid in de gezinnen. 2020 is een kanteljaar geworden voor veel huishoudens. Nu nog de stap verder zetten bij de winkeliers dat ook daar die lievelingen, mits een proper gedrag, ook binnen mogen zonder te worden buiten gekeken...

Eric 

Onze vurige stede heeft qua reputatie de laatste maanden een en ander meegemaakt. Ik laat nu in het midden wie gelijk of ongelijk had, we kwamen in elk geval heel uitgebreid aan bod in de nationale pers. Creatieve medeburgers hebben zich zelfs gewaagd aan diverse cartoons waar onze burgermoeder overal mocht op prijken. Inwoners van andere gemeenten die ik ga bezoeken geven me dikwijls zo'n kwinkslag van ' ah mijnheer is van Sint-Truiden', oei...

De tegenstelling is bij ons groot tussen hetgeen de burger voelt als beleid en hetgeen dezelfde inwoners van onze fruithoofdstad mag verwachten voor zijn belastinggeld. Soms is 'de camorra aan de cicindria' niet ver weg. Ik moest net denken aan de strip van Asterix waar hij wordt geconfronteerd met een Romeinse ambtenaar die 'm allerlei dingen vraagt. Dat is ook dikwijls zo in onze stad met als gevolg een burger die niet meer weet waar ie aan toe is.

Onlangs kreeg ik het verhaal van een jonge ingezetene, een bruisend gezin dat goed geld verdient, dus ook geld opbrengt aan onze stad. Zij willen investeren in een nieuwe woning, sleutel op de deur, een garantie voor het voldoen aan ALLE regels. Zo'n aannemer wenst namelijk zoveel als mogelijk projecten te realiseren en gaat ervoor zorgen dat zeker aan alle regeltjes van een stad wordt voldaan.

Het jonge koppel koopt dus grond, laten een standaardwoning ontwerpen maar krijgt na veel vijven en zessen een vergunning (heeft 6 maanden langer geduurd dan normaal). Gevolg : hun bank begint extra intresten aan te rekenen. Het heeft allemaal téveel tijd in beslag genomen. De aannemer heeft al spijt dat hij toegezegd heeft de woning te bouwen : de tirannie van ons bestuur tart alle verbeelding. De dag dat de aannemer begint te graven, komt er reeds een ambtenaar laten horen hoe hij de spelregels ziet van zijn stad. Een onredelijk standpunt, richting pestgedrag.
Het jonge koppel slaapt moeilijk en hebben ook al spijt hun project op Truiense grond te gaan realiseren. Buurtgemeenten zoals Gingelom, Alken, Wellen, ... nergens maakt men zo'n zaken mee. Weet je dat er aannemers en architecten zijn die gewoon WEIGEREN een project te realiseren op ons grondgebied ?

De vraag stelt zich dan hoe dit mogelijk is. Ik denk dat de manier waarop de machthebbers zich vastklampen aan hun 'macht' een hoofdreden is. Macht creëert een 'übergefühl' en geeft de mogelijkheid ofwel het persoonlijk netwerk voordelen te bezorgen of zorgt ervoor dat het persoonlijk aura van een politicus als schepen of burgemeester voor eeuwig wordt gelinkt aan een project. De ambtenaar is ooit aangesteld én benoemd. Zijn of haar zitje is beveiligd maar de psychische druk op die mensen door de aan de macht zijnde politiekers is dusdanig hoog dat zij voor alle andere aanvragen de paraplu opentrekken. Gevolg : de gewone burger staat in de kou en is de pineut.

Suggesties van de oppositie wordt systematisch onder de tafel geveegd : goed of niet goed voor de stad, het speelt geen rol ! Een politieke partij is bovendien het meest dictatoriaal gegeven van onze staat : neem nu maar de situatie die deze week is ontstaan door het uit de fractie zetten van een gemeenteraadslid die bijna 2000 voorkeurstemmen heeft behaald. Hij was dé grote bedreiging voor andere partijleden voor de nakende verkiezingen. Dus opruimen die handel, mensen op de schroothoop gooien hoort dus nu ook bij de 'christelijke cultuur' van die partij. Stichtend voorbeeld van hoe het niet moet natuurlijk.

Ik zie onze stad HEEL graag maar zou zo graag een echt bestuur zien, een volksbestuur dat zelf regeert, geen politiek bazooka's met veel aura. Eerlijk en rechtvaardig, het zijn zo'n grote verzuchtingen van heel veel burgers in deze parel van Haspengouw. 

Een verlengd weekend aan zee

Wat een verschil : 3 maanden geleden ook De Panne, een rustige site, toen geen restaurants die open waren, enkel take away. Er waren toeristen maar minder dan nu, ook anders, meer de natuurgenieters kwamen we tegen. Gisteren opvallend veel Franse jeugd, met of zonder BH, opvallend extraverte talking, in groep, dus krachtig aanwezig.

De bakkers waren ook nog steeds present, aangenaam om vers pistoleetjes en croissants te gaan halen, in het rijtje wachten, ditmaal voor mij zonder ons Tiba, die bleef rustig bij het vrouwtje op het appartement. Ook hier opvallende verschillen in de bediening : Bij 'Antoine' goede kwaliteit, wat duurder en een heel 'droge' bediening. Bij Rosseels een stap terug in de geschiedenis, vriendelijk, ook goede kwaliteit en bediening door een meisje dat alles mee heeft om te trouwen met een rijke prins. Vriendelijk, mooi gezichtje (althans het deel dat ik kon bewonderen, dus dat stukje boven het mondkapje), prachtige benen die ze niet wegsteekt maar door een soort van 'tutu' ze mooi laten pronken.

De lokale slager-traiteur met de hartelijke bediening : hij doet af en toe zijn opwachting maar het is zijn vrouw en dochter die de klanten hartelijk helpen. Alles wordt met liefde bereid en geserveerd met een voorzichtig advies : pas op die kaas is wat zoeter, lust u dat ? Bezorgdheid zonder winstbejag, zo hoort het te zijn.

Horeca is open en we worden bediend door een hersproten enthousiasme, die mensen zijn zo gelukkig dat ze terug mogen werken, heerlijk om te zien !

Een paar keer ook heel lekker gaan eten, soms sterrenniveau, wat hebben we dat gemist. Mensen die dikwijls 7 op 7 werken, een combinatie van voorbereiden, serveren en mensen ontvangen. De juiste verbinding tussen ingrediënten, het bord en natuurlijk de wijn. Je laten onderdompelen in dit luxe-gevoel, het is duur maar elke cent waard. Fijn om mee te maken, zo een paar keer per jaar. Gewone dingen om te eten zijn ook best ok maar het uitkijken naar die speciale menu en ons laten bedienen door echte professionals, heerlijk gewoon !

Vakantie aan de eigen kust kan ook leuk zijn, hebben we dus ook weer mogen meemaken !

Eric 

Brood bakken doen we al jaren zelf. Het weekend is een heilig moment om zowel zaterdag als zondag te genieten van de bakkunsten van Dirk en zijn team (Stapelstraat) en/of dat van Natashja op de Luikerstraat. Woensdagmorgen, ... geen brood klaar, vergeten op te zetten. Om 7u15 de stad in en op zoek naar dat onvermijdelijk dagelijks brood. Brahim, nr. 3 op ons lijstje is gesloten. Uiteindelijk beland ik bij een oude getrouwe in de Stapelstraat, meer industrieel gericht met veel winkels her en der in Limburg en Brabant.

Een zicht op het gamma is me gegund en na een klein minuutje verschijnt er een jonge dame. Vriendelijk, mooi opgemaakt gezichtje, haar haar deed me denken aan Selah Sue, dat fantastisch zangeresje uit het Leuvense. Zelden zo'n mooi evenwicht bij een meisje gezien. De vriendelijkheid, haar klantgerichtheid zonder te overdrijven, mooi lichaam om naar te kijken, je zou voor minder elke morgen dit moment opnieuw willen meemaken ! Proficiat aan haar baas of bazin die deze selectie heeft gemaakt. Een echte meerwaarde voor hun business !

Zo zie je maar dat onze stad van die onverwachte schatten op zolder heeft liggen, Heerlijk toch ?

Een beetje verder is er trouwens een winkel met leuke binnen- & buitenhuisspulletjes, meer van die 'hebbedingetjes'. Daar wordt je door de 'winkeldochters' ook in de watten gelegd. Een van de 2 is de bazin, een uitstraling van jewelste, moest ze in de politiek gaan, opgepast voor de andere partijen.

Ze gaat dat volgens mij niet doen, ze kent de nadelen van zo'n publiek optreden. Haar ogen kunnen heel diep in je ziel kijken, een blik om niet gemakkelijk te vergeten. Haar medewerkster, perfect tweetalig, ogen om zelf diep in te kijken, een ranke ree, vriendelijk veel empathie. Een heerlijke zaak om daar iets te gaan kopen. Een perfect team die twee,

Prettig shopping in Sint-Truiden !

Eric

Eerste titel

Dit is waar uw tekst begint. U kunt hier klikken en beginnen met typen. Laudantium totam rem aperiam eaque ipsa quae ab illo inventore.

Tweede titel

Dit is waar uw tekst begint. U kunt hier klikken en beginnen met typen. Consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque.

Ik heb de gewoonte opinieteksten te lezen als ik in het kleinste kamertje zit, een rustig moment om ideeën van andere mensen op te nemen en te evalueren. Het eerste wat ik gisteren tegenkwam in de Knack was een interview met onze aartsbisschop van de katholieke Kerk. Ik was verrast over zijn moderne standpunten, zeker omdat ik nog ben opgevoed met de dogma's die belangrijk werden beschouwd na de 2de wereldoorlog. Een Kerk die ondersteunend wordt, niet meer dominant is, ... een ongelooflijke aanpassing na al die jaren. De moeite waard om die boek van onze monseigneur te gaan kopen en door te nemen. Een positieve boodschap dus, maar spijtig genoeg op VRT Laat gevolgd door een nieuwsbericht waar ik Sven Mary, een van onze Vlaamse topadvocaten, zag afgeven over de moraliteit van de advocaat van zijn tegenpartij. Je weet wel, die student die meer dan 2 jaar geleden werd gemarteld in zijn studentendoop. Een vreselijke historie, ingegeven door jonge mensen waarvan de ouders dit ook deden, misschien in een iets minder hevige setting. Een soort van Kukuxclan, een allegaartje van mensen met veel geld en status die denken dat het kleineren van de medemens behoort tot het hoogste van hun status. Nu komen die rijkeluis-idioten in het zicht van het gerecht en worden alle middelen ingezet om de rechtsgang te verhinderen. Hun zoontje moet zijn carrière als (soms) fils-à-papa toch kunnen hebben. Het boterbriefje van een master-diploma is dus belangrijk. Macht door het geld, alles is te koop in hun ogen. Triestig om te zien, belachelijk normverlies, geen normen meer dus. Ze zouden beter eens een goed gesprek hebben met onze aartsbisschop. Het sarcastische is bovendien dat heel die ellende heeft plaatsgevonden aan de KUL, ons katholiek instituut bij uitstek om mensen te vormen. Normen en waarden op de schroothoop van onze samenleving. Daar zou ook eens een boek mogen over verschijnen vind je niet ?

Eric

Stralend weer, wat warm, de koelte van de kerk bracht op dat punt wat verlichting. Het terugzien van mijn familie was leuker geweest in andere minder trieste omstandigheden. Toch blij dat ik mijn tantes, nonkels, enkele neven en nichten terug mocht ontmoeten.

Prachtige dienst ter ere van onze nonkel Robert, een man die als voorbeeld mag gelden, zijnde (groot)vader, echtgenooot, vriend van de voetbalwereld, een echte family man. Moedige kleinkinderen die hun best deden hun opa een mooie laatste eer te bewijzen.

Begroeting aan de urne zonder ze aan te raken,... vond ik erg maar gezien dat c-virus onze contreien nog teistert, is het beestje doorgeven via een gemeenschappelijke aai inderdaad een risico-gedrag.

Mijn familie, ze begint 'uit te dunnen', de haardossen, de aantallen, de leeftijd die stijgt, ... beangstigend te kijken naar gezichten die je misschien niet meer gaat terugzien. Ik mag zo niet denken, carpe diem, blij zijn met het initiatief van mijn oudste tante, Limburgse vlaai, een lekker tas koffie, een fijne babbel.

Op de terugweg terugkomen tot het nu, met mijn neef samen gaan genieten op een terras aan 'Het Zoete Water' van een slaatje, een toffe babbel, wat wederzijds advies delen.

Familie is en blijft belangrijk, vrienden heb je niet zoveel, toch niet als je ze nodig hebt...

Eric 

Het is allemaal toch wel eindig. Sommige momenten besef ik dat meer. Deze week kreeg ik het bericht van een neef dat een van mijn jongste nonkels onverwacht is overleden. Een plots heengaan door een intern falen in zijn eigen tempel. Hij heeft niet veel pijn gehad maar waarschijnlijk ook geen afscheid kunnen nemen. Zijn vrouw en zijn kinderen, zijn emotionele rijkdom niet kunnen vaarwel zeggen, ... hij beseft het niet meer maar in de gecreëerde leegte leeft hij verder. Daar stelt men zich dan vragen en zoekt men gemoedrust.

Hij was een man die ik altijd heb bewonderd. Een van de jongere broers van mijn mama, opgevoed bij een nonkel in Wallonië, actieve voetballer, passie voor zijn sport, voor zijn club, fier op zijn job als veiligheidsagent op de luchthaven van Zavemtem.

Ik zag 'm niet veel, te weinig eigenlijk. Ongeveer de helft van mijn familie aan moeders kant woont in Brabant, in de buurt van Leuven. De anderen zijn honkvast in de buurt van Hasselt gebleven. Als kind op bezoek gaan in Heverlee was een gebeurtenis, een lange weg achteraan in de auto, geen autostrade, neen, langs de 'nationale N3' door Tienen en zo naar de bestemming van die zondag. Mensen die praatten met een ander accent, toch lief, anders, andere grond, een tuin met zelfgekweekte asperges, aardappelen die anders smaakten maar wel lekker waren.

Familie is iets om te koesteren. Vandaag besef ik dat weer een stukje meer, pluk de dag, leef nu, zoek de mensen op waarmee je een goede band hebt. We vergeten dat zo snel in die mallemolen van het dagelijks zijn.

Vrijdag gaan we onze nonkel een laatste groet geven. Fijne herinneringen, weliswaar in beperkte kring, gaan delen. 78 jaar is geen leeftijd om naar de eeuwige jachtvelden te trekken. We hebben dat gedeelte niet onder controle. Het is wat het is en gaan verder leven, fier met de goede gedachten aan mijn nonkel. Hij leeft verder in ons en blijft een voorbeeld, hoe dan ook.

Keep on going ! 

Stilte in de stad

Gisterenavond tegen 20u00 gaan wandelen met ons Tiba, het beestje heeft nood aan dergelijke 'uitstappen'. Het was een ontsnapping tussen 2 regenbuien door. Langs de Naamse vest naar onze mooie 'Veisder', de stad in. Ik hoorde niets, ik zag niemand, eigenlijk een raar en onveilig gevoel, zo echt niemand onderweg, geen 'knalpotten-auto's', geen brommers met helmen die té hoog staan, geen enkele voetganger, geen persoon die ronddwaalde met een blikje energy-drank.

Op de grote markt hoorde ik enkele holklinkende stemmen, ook eigenaardig en niet uitnodigend om dat gezelschap te gaan vervoegen.

Dinsdag na Pinksteren, het geld kan niet op zijn want het was tijdens het weekend toch wel wat koud om buiten te eten. Toch niemand te zien, geen mogelijkheid een babbeltje te slaan, geen hondje om te spelen met ons Tiba.

Eenzaamheid troef onderweg. Mijn geliefd terras op de hoek van de Naamse Vest was zelfs dicht. Logisch als er geen beweging is om dan ook maar te sluiten.

Regen is geen partner in gezelligheid, een noodzakelijk iets voor onze natuur maar niet leuk voor mens en dier om in rond te lopen. Het weekend wordt blijkbaar beter, de horeca-terrassen zullen 'boosten', de verkoop van BBQ-vlees zal pieken. We waren vorig jaar verwend : van maart tot juni vrijwel geen neerslag, mooi weer, verplicht thuis en toch gezellig in het tuintje, genietend van gebakken vlees-geuren. Terug naar 'die lock down' ? Hopelijk niet, prikjes, prikjes en nog meer prikjes, dat wordt de toekomst, regen of niet.... 

Op een mooi Pinksterdag, samen in de zon, een mooi liedje van Jongewaard en van den Heuvel, 1967, een hele tijd geleden. Je kan het nog beluisteren (na het overslaan van de 'pub' via youtube : https://www.youtube.com/watch?v=5pSwL9d5H9Y

Pinkstermaandag, mijn vrouwtje kijkt naar de météo en ziet dat het namiddag gaat regenen. Voormiddag dus wandelen, ons Tiba natuurlijk mee, de bossen verkennen van Nieuwenhoven.

Een paar druppels, een paar meer, na 7,5 km (de rode route) drijfnat terug aangekomen bij de cafetaria op het domein. Een heerlijke koffie, een prachtige croque, wat verkleumd op het terras, maar dit was ons eerste etentje buitenhuis sedert oktober 2020... De uitbaatster, een heel lieve en vriendelijke dame excuseerde zich diverse malen dat we in de kou ons gebakken brood moesten verorberen. Het deed deugd, na zo een wandeling een kleine beloning aan tafel !

De natuur bij ons in Haspengouw is per geluk niet te stelen, zo mooi, zo intens, zo veelzijdig. Eind mei en op een vochtige plek staan er reeds 2 champignons te blinken, een varen als buur, dus vochtige grond, ideaal voor wat schimmelplantjes.

Heerlijk zo wandelen op een 2de feestdag, niets moet, het werk volgt wel, hoeft niet doch gaat toch komen, onvermijdelijk dus.

Namiddag wat opruimwerk, heerlijk zonnig, Tiba geniet van haar opdroogkuur in het zonnetje, ...

Onze météo was dus verkeerd, ook in een verlengd weekend sfeertje blijven hangen waarschijnlijk !

Ciao,

Eric 

Thuis genieten van een top-wijn, een vrijdagavond, donkere wolken buitenkant van onze tuin, gelukkig niet in onze hoofden, ... enjoy life !De wijnwereld is dusdanig veranderd de laatste jaren : vroeger waren het wijnimporteurs met een super reputatie, een select clubje van de goede neuzen, bron van winst en genot, ook soms wel kommer en kwel... Tegenwoordig is de polyvalentie van het aanbod enorm : google helpt ons flessen te vinden die we eerder niet tegenkwamen, kwaliteit prijs super niveau, heerlijk ! Genieten met volle teugen, vandaag nog even buitenhuis gedaan : Ons Tiba en ik op wandel, even de noodzakelijke boodschappen van ons teefje laten uitvoeren, maar dan de markt op van onze bruisende stad. The place to be seen : aan onze fontein een terras met mooie, slimme, bekende en minder bekende mensen, je komt daar mannen en vrouwen tegen die leuke gesprekken opleveren. De fontein had veel last van de wind : het waterbad was te klein en spatte alle richtingen uit, een foto waard in feite.Back home, allez, toch in de richting van... hét terras van mijn straat, mensen die je kent, topbediening, niet stoppen, geen punt. Zelfs ons Tiba kan er niet meer voorbij. Een frisse Cristal, een buurman die ik al lang niet meer gesproken had, een uur is niets om een en ander van elkaar te horen. Sint-Truiden, ich haag meer en meer van oech (zou Raymonde zeggen )

 De buienradar, buiten kijken, weinig of geen druppels te zien ? Wegwezen dus : naar buiten met ons Tiba en de kleindochter. Even een frisse neus halen, wat boodschappen doen, kortom, weliswaar gemaskerd, het blijft in de carnavalssfeer hé, onder de mensen komen.

De terrasjes wenken, redelijk veel volk, wat gevaarlijk kort bij elkaar. Mensen niezen, kuchen, hoesten, kortom de aerosols vliegen in het rond. Het gros is zo te zien aan hun (licht)belegenheid wel reeds geprikt met een Astra Zenica, Pfizer of Moderna-spuitje. De mensen voelen zich wat veiliger. Ze zijn het daarom nog niet maar het is terug leven zo met 'een zucht van verlichting'. Het licht in de tunnel is zichtbaar. Onzekerheid echter met hopen, op vakantie gaan in het buitenland, dus zeker niet voor iedereen.

Kort bij elkaar in een vliegtuig kruipen, de wachtrijen van de controles passeren, terugkomen met een quarantaine tijd aan je broek,... niet evident hé. Vakantie in Vlaanderen of Wallonië blijft dus een interessante optie. De roep naar de Algarve is echter groot, doen we het of doen we het niet ?

"To be or not to be, that's the question" dixit William Shakespeare.

Verstand maar gebruiken zeker....

Eric 

De verwachtingen zijn hoog gespannen : de horeca hoopt op een succesvolle heropstart ondanks de onduidelijke en soms raar aangepaste regelgeving die ze bovenop hun moeilijke tijd krijgen.

Horeca is zowat dé zonnebok geweest van de c-crisis. Ik heb het al een paar keer aangehaald, doch die samengetroepte mensen met hun kartonnen bekertje koffie op de markt, dat is toch helemaal geen oplossing ? Komen onze beleidsmakers dan nooit uit hun torentje ?

Enfin, ons geliefde zaken mogen terug open : ze zijn voorbereid, hebben veel stock ingedaan, personeel gemotiveerd om de klant goed te gaan bedienen. De meetlat ligt klaar om de afstand tussen de tafels en stoelen vast te leggen. Vorig jaar, toen er nog geen vaccin bestond, werd er gewerkt met plexi-tussenschotten. Gevolg : ieder tafel werd een eigen 'kooitje' waar de klant zich veilig in zijn eigen cocoon kon voelen. Nu dus geen plexi meer, waarom ? Heel onduidelijke uitleg van de minister : ventilatie tekort ! Een heel rare stelling waarbij mensen in de buitenlucht zitten, bovendien doorgaans dus in hun eigen cocoon.

Pesterij-politiek, waar hebben we dit weer aan verdiend ? Betutteling is het juiste woord. De koster wordt pastoor. Kinderen worden in een gezin zelfs zo niet behandeld.

Politiek, heiliger dan de paus terwijl gemeentelijk het er soms op zijn 'Palermoos' toegaat : bij ons in Sint-Truiden moeten de potjes dicht blijven, de lippen van de coalitie stijf op elkaar, het zou kunnen gaan stinken als de mondjes opengaan. Geen vieze ademlucht maar wel andere onfrisse beslissingen, besluiten, contacten, die de brave burger ook niet graag gaat zien verschijnen. Kritische pers de mond proberen te snoeren, huiszoekingen organiseren omdat de fundering van een ivoren toren in het gedrang kan komen. Vrijheid van meningsuiting, gesteund op bewijzen, geen klad, geen geroddel, de juiste manier staat in onze grondwet. Dat wordt dus een vodje papier tegenwoordig.

Ocharme de Belg, de Vlaming, we zijn sukkelaars, we doen er niets aan, we laten die machthebbers maar betijen. We verdienen véél beter dan dat, maar even over nadenken en lokaal reageren. Zien wat we kunnen losmaken hé.

Prettige terrastijd en tot dra,

Eric 

Eindelijk, gisteren was het zover : de ultieme hoopvolle prik die me kan verlossen van dé dreiging van dit moment. Ik mocht me aanbieden net na de middag in de Minderbroederkerk in onze vurige stede.

Vooreerst dien ik te stellen dat de organisatie van dit hele gebeuren echt VLEKKELOOS verloopt : vanaf de ontvangst tot en met de rustzone, echt waar, enorm goed georganiseerd. Deze vrijwilligers verdienen een hééél dikke pluim : de dienstbaarheid die ze hier toon spreiden, warme menselijkheid, een gevoel van bevrijding, het helpen zien van het einde van de tunnel. Gewoon super geregeld !

Dé domper is natuurlijk nu die 'affaire' in onze stad, 'Spuitjesgate' kunnen we het noemen. Spijtig, mocht niet gebeuren, is gebeurd en nu ?

François Mitterand, de oud-president van Frankrijk, volgde nogal graag zijn libido. Op een bepaald moment ontdekt een journalist dat er een minnares in het spel zit. 2 woorden en het werd een niemendalletje in de geschiedenis : 'Et alors ?' Hij geeft het dadelijk toe, krijgt zelfs wat extra sympathie hierdoor bij de Fransen en andere Europese burgers, het werd dus een 'fait divers'...

Geheimhouden van dergelijke zaken, er zijn altijd omstandigheden die zich voordoen : inderdaad flesjes spuitmateriaal niet volledig gebruiken is zonde. Als er dan een openbaar figuur zich bereid stelt om die prik te ontvangen, ... et alors ? Niemand zou daar commentaar over hebben, tenminste niet als die restjes er 's avonds nog zijn. Deze prikjes in de voormiddag krijgen, wordt iets moeilijker te verklaren...
Iets wegsteken mag niet : vergelijk het met een kind dat snoep gestolen heeft uit de lade van haar of zijn ouders : vroeger maakte we de kindjes wijs dat we konden rieken aan hun vingers of ze aan 't liegen waren : een rode kop ten gevolge en de 'dader' was gevonden.

Macht erotiseert, macht schept ivoren torens met eigen waarheden. Het gebeurt overal en het zou ook kunnen gepasseerd zijn met de politiekers aan de andere kant van deze lijn. Dat betekent niet dat dit een vrijgeleide wordt : in Palermo was het jaren zo om op deze manier om te gaan met je bevolking. Palermo aan de Cicindria is niet echt aan de orde.

Het woord 'respect' in de mond nemen wordt nu heel wat moeilijker. Normen en waarden zijn oh zo belangrijk. Je hebt vrijheid in het leven als je iemand anders zijn vrijheid niet afneemt. Onze onderwijs kan helpen om de kinderen, de jeugd en daardoor ook de latere volwassenen een vernieuwde invulling van 'respect' te kunnen geven.

Iemand na deze feiten recht in de ogen kijken gaat moeilijk worden voor deze elite die zich die vroegtijdig prikken heeft toebedeeld. Medisch geheim, een slecht argument, non verbaal kan men niet (blijven) liegen. 

De hoopvolle prik voor iedereen.... Wetende dat ik vroeger een immense schrik had van injectienaalden, een prik bij een dokter was een hel voor mij. Nu hoopvol uitkijkend naar die 1ste prik om dat venijnig beestje met die tentakels klein te krijgen, een veranderende wereld niet ?

Het geeft een soort van bevrijdingsgevoel, een toegediende 'toverdrank' voor Asterix, hernieuwde vrijheden voor de nabije toekomst !

Het wordt tijd dat die mondkapjes kleiner worden of beter nog, helemaal verdwijnen. Deze morgen, samen met ons Tiba, Anneke, Laura & Dirk gaan bezoeken om van die lekkere broodjes af te halen. We stonden aan te schuiven in de rij en zoals dikwijls was Tiba dé attractiepool. Ditmaal was het slachtoffer de jonge dame die voor me stond. Mooi in het wit, Tiba met haar dikwijls nogal vuile pootjes werd geaaid door het meisje, blijkbaar zonder vrees om haar outfit te bezoedelen.

Ze kreeg geen hond meer van haar papa gezien die zoveel verdriet heeft gehad bij het moeten afstaan van hun vorig huisdier. Ik kan dat begrijpen, doch het plezier dat we nu hebben van Tiba, dat vrolijk bruin dier, die wildebras, dat 'God schiep de dag en Tiba loopt erdoor'-gevoel,... ik zou het niet willen gemist hebben. Ons vorig hondje hebben we 17 jaar mogen hebben, heel iets anders dan nu, maar nog steeds met de beste herinneringen.

De snoepjesdoos bij de bakker kent ze al : Dirk haalt ze bij, Tiba op haar achterste poten om gemakkelijk aan die lekkernij te kunnen komen. Euforie bij Dirk en Tiba, Anneke en Laura kijken enthousiast toe hoe ons bruintje weeral verwend wordt. Aandacht voor het hondje is ook aandacht voor het baasje. Dat snoepje laat ik wel voor Tiba, laat mij het maar met die lieve blikken houden !

Prettige zondag !

Eric 

 Een speciale dag vandaag....

Na zoveel jaar ontdekken dat je als mens een product bent dat heel eenvoudig de spanningsvelden van het heelal volgt in zijn ontwikkeling, raar maar wel een diagnose die klopte gelijk een bus. Diverse bronnen gaven hetzelfde resultaat : ik ben zoals het beschreven staat, niet meer of minder dan dat. De geschiedenis is de bron van deze wijsheden, levenservaringen, spanningsvelden die in kaart werden gebracht om te komen tot één geheel.

Een leuke, wijze dame met, achteraf bekeken, veel levenservaring, had mijn bezoek voorbereid en heeft me diets gemaakt hoe mijn leven in feite een voorbestemd iets is geworden : een belevenis die beklijft, blijft hangen en je doet nadenken.

Het bestaat allemaal zolang en toch ontdekt je het op een bepaalde dag. Toeval bestaat niet. Het lot is dus een aaneenschakeling van het resultaat van acties als gevolg van het doen en laten als mens.

Mijn vroegere filosofie leraar op het college zijn me dat je vrijheid hebt als je iemand anders zijn vrijheid niet belemmert. Het is voor mij altijd een grote drijfveer geweest in mijn doen en laten. Ik zal daar ook wel tegen 'gezondigd' hebben, we zijn met zijn allen echt niet onfeilbaar. De geest verzorgen in een gelovig of net dat niet-stramien, is belangrijk. Wat ook de kontekst weze, daar gaat het niet om : een verpakking met of zonder kroontje, het speelt geen rol. Humanist, boeddhist, katholiek, moslim,... het gaat over dezelfde waarden en normen, het een al wat meer fanatieker verpakt dan het andere.

Veel geleerd vandaag, veel nagedacht en toetsstenen gecreëerd voor de volgende jaren...

Het ga je goed !

Eric 

Vertrekken aan zee, klaar om de wagen voor de deur van het appartementsgebouw te zetten. Vertrekken, maar aan de langzame kant, op het dashboard verscheen een icoontje dat ik nog niet gezien had. Mijn Italiaantje reed gelijk een heel oude opa (met hoed op), in feite onveilig gezien het verkeer niet verwacht dat een Alfa op zo'n manier het verkeer in een knoop gaat leggen. Mijn vrouwtje kijkt in de 'fucking manual' en vertelt een uitleg die we geen van beiden echt kunnen snappen. Onze garage in Hasselt gebeld, de chef mechaniek raadt aan om een garage aan de kust op te zoeken. Dokter Google helpt aardig mee en vindt 2 oplossingen, eentje in de buurt van Veurne en de andere in Lo Reninge (kort bij Vleteren). De eerste (een grote dealer) gebeld, een heel norse madame die stelt dat zij daar geen tijd voor hebben en dat we maar een oplossing moeten zoeken via de 'assistance'. Met de moed in de schoenen naar de andere garagist gebeld. Hij stelt voor dat we langskomen, waar we dan tegen 17u10 aankomen. Hij is nog bezig, zelfs na sluitingstijd. Mr. Monteyne van Lo-Reninge maakt tijd voor ons, koppelt zijn computer en ontdekt dat een ondiertje onder de motorkap heeft gezeten en een kabel heeft doorgebeten. Hij stelt dat het beter is dat stuk te vervangen maar is bereid (zonder ook maar enige push nodig te hebben) om het te proberen te herstellen. Na 30 minuten lukt 'm dit wonderwel. Onze Italiaantje rijdt opnieuw gelijk nieuw. Service zoals we daar hebben mogen ondervinden, het is uit de wereld, die grotere organisaties kunnen dat niet meer, hun systeem laat dat blijkbaar niet meer toe. Ik vind dit niet normaal, dus wordt assistance spijtig genoeg de enige oplossing, waarbij het dikwijls neerkomt op het leveren van een vervangvoertuig, het afslepen van je auto, minstens een week wachten op een herstelling en dan een factuur met minimum 3 cijfers voor de komma... Dat onpersoonlijke hangt samen met fusie-bedrijven, die kleine zelfstandige, zo'n grote meerwaarde, laten we hen as much steunen, lokaal handelen, kopen, ook al is het soms iets duurder, vroeg of laat heb je hen nodig en ben je gelukkiger met een degelijke oplossing dan ooit  ervoren !

 De wind in de rug, wandelend met een ruk langs achter, omgekeerd een veel moeilijkere oefening !

De zeedijk van De Panne, met nog heel weinig meeuwen, slachtoffers van de pil, wel veel vliegende zandkorrels, goed ingeduffelde kindjes in het zand, een ander op de schoot bij haar plusmoeder, jong koppel met 5 'pagadders', een opdracht om daarmee op reis te mogen gaan.

De zeedijk, dé 'place m'a tu vu' met jonge meisjes, fier hun tools in de verkoop zettend op elektrische steps, verschijnende flitsen van bevalligheid.

Oudere en iets minder belegen mensen gaan joggen op het strand, starten tegen de wind in om terug te kunnen keren met iets meer dan een ruggensteun.

De ijsventers hebben werk zat, een koffie drinken kan enkel als 'take away', een kartonnen bekertje met evenveel inhoud en dezelfde kost als een reguliere tas, geserveerd op terras.

Mensen verscholen achter windschermen, nippend van het bruine vocht, toch blij dat ze buiten zijn en wat kunnen babbelen. Ons Tiba is op dat vlak een ideaal contactmoment : ze vragen welk ras het is, hoe ze noemt, kortom, oppassen dat ze niet meegenomen zou worden door een of andere snoodaard 😊

Traiteurs doen goede zaken : de mens moet toch ook oraal wat tot zich kunnen nemen, slagers die vlees verkopen, Dierendonck en anderen, de prijs in een verhouding van 1 tot maal 5 per kg voor een al dan niet lekker stuk runds. Een goede grillpan en afbakken in de oven, heerlijk met gestoofde broccoli met knoflook en ollijfolie, een authentiek Italiaans recept uit Puglia, ooit leren kennen van een ondertussen ex van een oud-collega. Lekkere herinneringen op het bord van lang vervlogen tijden.

Terug thuis, nabije herinneringen en uitkijkend naar ons volgend bezoek aan De Panne, opnieuw in dezelfde cocoon, een appartement van een kameraad, heerlijk op de zeedijk, een eindeloos uitkijkpunt om mens en dier te bekijken.

Zonnige groeten,

Eric 

Regen, regen en nog eens regen. De weermannen zeggen wel dat we grondwater te kort komen. Dat zal wel waar zijn maar het is zo triestig nat te worden zonder het echt te willen.

Binnen blijven is dus de boodschap. Op zoek naar bezigheden die dikwijls al lang liggen te wachten om uit de agenda te verdwijnen. Bezig zijn met iets nuttig schept deugd en tijdverdrijf. Het geeft meer zin aan het bestaan én is nuttig voor de medemens die ook zijn leven mag slijten in dezelfde vertrekken.

Deze morgen, met paraplu én met Tiba naar bakkerij Janssens. Eigenlijk een weer om geen hond door te jagen. Wachten in de rij, het tikken van de kapotte goot vormde een aangename onderbreking van de stilte. Ik weet ondertussen hoe het komt dat het water zich laat horen : druppels die boven ontsnappen uit de goot vallen op een uitstekend stuk aluminium en gaan daardoor zorgen voor een eenzaam en monotoon orkest.

Tiba is een schat van een teef, pas loops geweest, iets meer volwassen geworden, steeds aandacht opeisend met haar prachtige ogen. Mensen worden verliefd op haar, ze buit dat uit, bedelt niet maar krijgt snoepjes waar ze van geniet. Dirk kreeg een likje van haar, haar manier om de schenker te danken voor dat lekkers.

Nu naar de doe-het-zelf-winkel : stroom en wateraansluiting in onze kleine serre gaat gemakkelijker werken worden in de nabije toekomst. Een droog haventje om in te werken, niet in de regen, niet té nat worden, de klusjes klaren en dan zal het wel avond zijn. Een apero'tje en dan asperges volgens een recept, gevonden in De Zondag. Einde weekend dus. Het was leuk, ook voorbijgevlogen, op naar de nieuwe werkweek.

Genieten van elk moment, een halfvol glas gaat je minder opjagen, beter voor je hart en bloedvaten... 

Mijn boterhammetjes deze middag in midden van een fijn natuurgebied mogen verorberen. Af en toe komt er eens een wandelaar, jogger of fietser voorbij. Een koppel wandelaars, het multifunctioneel gsm toestel in aanslag : een foto nemen van het kleine kappelletje waar een speciale wortelpartij van vergane struiken een heel decoratief element heeft gevormd.

Voor de rest dus niets, enkel een perenplantage, in de verte hoog loof, waarschijnlijk op een kalkachtige ondergrond gezien de massa aan maretakken die de bomen 'terroriseren'. Wel echt mooi en imposant !

Die rust was wel nodig : deze voormiddag een malloot die beweerde van geen afspraak te weten terwijl ik speciaal voor hem naar Diepenbeek was gereden. Het zijn per geluk uitzonderingen die op die manier handelen. Ander en beter is nu de boodschap !

Ook vandaag weer heel interessante mensen mogen ontmoeten. Een slachtoffer van het c-conflict, eerder actief in de amusementssector, nu dus niet meer. Zijn hobby, houtbewerking, is nu zijn hoofdactiviteit. Hij is volgens mij op weg om 'de Stradivarius' van de gitaarbouwers te worden. Prachtig gewoon : die spannende creativiteit spat ervan af, heerlijk met zo iemand te mogen handelen, te praten, ook advies te geven in hoeverre ons systeem hem kan helpen te komen tot nog meer efficiëntie in zijn activiteiten.

Mijn publiek met raad en daad bijstaan, heerlijk mij te voelen op een virtueel podium, met veel aandacht en luisterbereidheid. Het is ook niet te beschouwen als een job, het is genieten van de mensheid, evenwicht brengen bij mensen die nood hebben aan meer financiële zekerheid.

I love it !

Eric 

Kookboeken doorzoeken naar gerechten met echt niet téveel calorieën. Niet evident tenzij het gamma van deze lectuur wordt beperkt tot Pascalleke en dergelijke.

Gisteren namiddag ook op zoek naar iets lekkers voor deze stille zaterdag, toch wat sfeer van Pasen erbij, het lam hé, niet evident om dit echt lekker klaar te maken.

Een paar soorten tomaten, redelijk wat knoflook en rozemarijn (dit laatste uit eigen tuin) en een paar uren elektriciteit voor onze oven. Een glas rode wijn hoorde er ook bij... Die dient te worden voorgeproefd : men kan het risico niet lopen zo een mooi stuk lams te vernielen door er een wijn bij te zwieren die niet meer voldoet aan onze huidige normen.

De fles is nu dus half, vol of leeg, al naargelang de stemming natuurlijk. Vol dus, de zon schijnt op mijn gezicht, vitamientjes die binnenkomen, ik voel me goedgezind in deze omstandigheden.

Onze kersenboom laat reeds wat bloesems zien, hij weet niet dat nachtvorst ons zal komen 'verblijden' Ik hoop dat het zal meevallen. Gelukkig heb ik nog geen vallen gekocht tegen de kersenvlieg, anders alle kosten voor niets...

Bloesems zijn nochtans een teken van ontluikende liefde, bijtjes, hommels,... komen bestuiven en zorgen voor het leven, het ontstaan van dat lekker fruit waarvoor ons Haspengouw wereldberoemd is geworden. Laat ons dus maar hopen dat Frank en consoorten als weerman er een beetje naast zitten, dat we ontsnappen aan die vorstaanval, een oorlog die we met moeite kunnen winnen. Bijna erger dan ons gevecht tegen dat c-monstertje dat ons sociaal leven onderuit heeft gehaald.

De knuffels, de warme handdrukken, reeds een jaar dat ik dat mis, echt erg dat dat niet meer gaat. Het zal nog wel een tijdje duren vooraleer ze me ga prikken, ik hoop erop, eindelijk een vrijgeleide om op termijn te knuffelen, te kussen, stevige omhelzingen, geen beperking meer tot virtuele liefde, het echte nadert. We houden van het halfvolle glas, hoopvol dus !

Eric 

Een mooie lentedag op 31 maart

Opnieuw de baan op, wat zaken gaan bekijken die essentieel genoemd mogen worden. Een mondkapje om de wereld te helpen beschermen. Andere mensen ook, met zijn allen naar het gemaskerd bal met gesmoorde conversatie.

De boterhammetjes hebben geduldig gewacht om door mij verorberd te worden, vers huisgemaakt brood, wat lekker beleg, fijn bewaard op temperatuur door mijn draagbaar frigozakje, een tof geschenk van mijn vrouwtje.

Tussen een paar afspraken door zoek ik dan een leuk plekje om mijn Italiaantje aan de kant van een bospad te parkeren. Een geduldige boom krijgt wat extra vocht te verwerken, de handjes met gel ontsmet en mijn culinaire smaakpartij kan beginnen.

Limburg is zo mooi dat leuke plekjes zeker niet moeilijk is. Vandaag mag ik de omgeving van Maaseik onveilig maken. Veel fietsers en wat ongeduldige autorijders die denken dat de ster op de voorzijde van de motorkap hen meer rechten gaat toe eigenen bij een verkeersremmer. Kortom een gemengd verkeer van soms fietsterroristen en auto-gebruikers die beter een abonnement zouden onderschrijven om hun try outs te gaan testen op een auto-circuit. Sommige fietsers kijken naar mij alsof ik een bezichtiging waard ga zijn. Waarom staat die auto daar ? Wat doet die man daar ? Hun goed recht natuurlijk. Ik moet me ook niet verantwoorden gezien ik nergens binnen ga geraken om te genieten van een tas koffie. De natuur brengt soelaas en is de pracht zelf om te bewonderen.

Een uurtje is vlug om. Daarom ga ik dit cursiefje dus nu afsluiten.

Geniet van het mooie zicht op deze foto's maar bovenal van je gezelschap op deze over-zonnige dag !

Eric 

 Haspengouw, hét land van de bloesems. In andere landsdelen staat echter ook fruit dat nu binnenkort liefdevol witte bloemetjes in de etalage zet. De concentratie van al die heerlijk geurende pracht maakt van onze Gouw hét epicentrum van gelukzaligheid voor veel (tijdelijke) bewoners, voornamelijk toeristen.

Bloeitijd is vruchtbaarheid, is een expressie van liefde, zich openstellen voor liefdevolle acties, heerlijke vrijages tussen bijtjes en stampers, inspirerend voor mens en dier.

Lammetjes zijn in de winter verwekt en vormen nu reeds een decor aan de onderkant van die binnenkort bloeiende kersenbomen. Het gras begint terug zijn zaad te verspreiden en groeit, soms 2 kontjes hoog, heerlijk die grassprieten tegen je lijf voelend, genietend van extase en drift. Was het maar waar, zo'n acties, niet meer weggelegd voor bevolking met mijn jaren op de teller. Sociaal zou het ook maar een rare situatie worden. Stel je voor dat je zo aan het genieten bent en de lokale champetter komt je betrappen, spelende kinderen die daar op uitkomen,... je wilt het niet meemaken wat een onrust dat zou veroorzaken.

Liefde is meer dan bloeiende stampers, fijn om die geborgenheid te voelen, een veilig gevoel creëren voor elkaar al genietend van een wandeling op de markt, bewonderende ogen aanschouwen die ons bruin teefje keuren. Plannen maken omtrent het menu voor het weekend, voorbereidingen treffen om alle ingrediënten te verzamelen, nu reeds licht hunkerend naar een zalig glas witte apero. 

Palermo aan de Cicindria

19u30, overal blauw licht, ambulance, politie, mensen op straat, ... sensatie in c-tijd !

Onze buurvrouw was ook gaan kijken en heeft me een verhaal verteld wat eigenlijk ongelooflijk lijkt : vergif op de deurklink met alle gevolgen vandien. Een blijkbaar onschuldige vrouw is dus het slachtoffer geworden van een vergiftiging, hopelijk gaat ze er niet teveel last aan overhouden. Die dame is een echte dierenvriend, een asiel op zich, iemand die echt haar best doet om die dierlijke wezens die het niet kunnen vertellen, toch een zalig thuisgevoel te geven.

Het leven in een stad heeft dus van die onverwachte wendingen en gebeurtenissen. Zo hebben we gebouwen die alle jaren staan te verkommeren en die ineens aandacht krijgen. Een tijdje geleden was ik op wandel met ons Tiba. Haar groene ogen en bruine pels trekt aandacht, zeker van vrouwen, dus ook leuk voor mij...

Een mooie, 'lichtbelegen' dame stond te kijken naast zo'n verlaten gebouw, ze ging een stapje achteruit toen we naderden. Ze had blijkbaar geen schrik van honden maar was aan het kijken naar het passerend verkeer. Welke overlast kon dat geven ? Wat een ogen had ze, echte parels die een uitnodiging waren om samen naar de naderende decibels te luisteren. Wandelen met de hond heeft dus zo zijn ervaringen.

Wonen in een stad heeft zijn voordelen maar natuurlijk ook zijn minder aangename eigenschappen. Verkeer is er daar een van. Veel mensen rijden maar rond in onze vurige stede, gewoon omdat ze dat gewoon zijn. Rond de stad kan ook, mogelijkheden genoeg om bijvoorbeeld van Tienen naar Brustem te rijden. Passeren via het centrum is dus een idiote omweg met alle gevolgen van dien. Daar zou ons stadsbestuur toch iets moeten aan doen : betere bewegwijzering, ontmoediging om met die auto de stad in te rijden. Te voet, met de fiets, veel leuker, minder stank, veel minder gevaarlijk.

Mensen die komen shoppen, die onze handel willen steunen, die moeten wel alle mogelijkheden krijgen om hun inkopen te komen doen. Gebruiksvriendelijke parkings, meer kortstondige en gratis parkeerplaatsen in het centrum maakt het gemakkelijker om ook zwaardere aankopen op de achterbank van die vierwieler te krijgen.
Mensen die er zomaar doorrijden, is niet nodig, maar hoe gaan we ze dat aan hun verstand brengen?

Prettig weekend !

Eric 

 Men zegt steeds dat een volk de politiekers heeft die ze nodig of verdiend hebben. Bij ons in Vlaanderen hebben we dan toch een speciale groep die ons moet leiden of doen lijden. Veel onderdanen zijn dus momenteel héél lastig. Hét probleem is dat er geen andere leiders zijn, tenminste qua kunde en karakter. Macht is relatief want alles hangt aan elkaar aan ons 'apenland'.

Vaccinaties die achter blijven, discussies over het feit dat een kleuterjuf wel eerst mag gaan, ... hoe belachelijk zijn we bezig. In Engeland is 1 op 3 reeds gevaccineerd, ook met vaccins die onder meer in België gemaakt worden. In België nog geen 4 %, dus 1 op 25...
In Vlaanderen worden we afgestraft als we nu eens kijken naar de hele zonnepanelen-soap.
Wil je echt weer een 'staycation' ? Dan moeten we zo maar verder doen. Les excuses sont fait pour s'en servir. Als ik 's avonds naar 'De Afspraak' kijkt begrijp ik de grote frustatie van de presentator Bart Schols. Zo zouden we meer journalisten moeten hebben.

Hét toppunt is dat er daardoor toch geen opstand komt, geen staking, geen betoging, geen energie-mars, we laten ons slachten als een braaf schaapje. Wordt het niet tijd dat we wakker schieten, gemeenschappelijk dit wanbeleid aanklagen ? FB-vrienden hebben dikwijls weinig verbinding met elkaar maar zijn wel verbonden via het woord op het internet. Dit moeten we echt beginnen te gebruiken.

Even terug over ons energiebeleid : De politiek steekt zich gemakkelijk weg achter het Grondwettelijk Hof wat gemakkelijk is: 'Onomkeerbaar' zeggen de politiekers. Zij gaan die energie-afrekening niet fel voelen in hun eigen geldbeugel, ze verdienen nu reeds zoveel dat bijvoorbeeld die 1000,00 euro EXTRA zelfs niet gaat opvallen als ze van hun rekening afgaat. Dat jong gezin dat heel energieneutraal heeft gebouwd en geïnvesteerd in hun nieuwe woning is nu de pineut : 30.000 euro of meer extra uitgeven om een energiepeil te halen dat lager is dan 20. Het lapje is dan een vrijstelling van 5 jaar op hun kadastraal inkomen. Of het dat nu gaat goedmaken....

Is het bovendien onomkeerbaar als er zoveel verschil is tuusen het noorden en zuiden van ons Belgenland ? In Vlaanderen moeten we zelf een aanvraag tot ondersteuning van een investering indienen. Na diverse maanden krijgt men iets op de rekening gestort. In Wallonië wordt dit door de overheid zelf gededecteerd en de burger krijgt de steun op zijn rekening. Men moet het niet vragen : iedereen gelijk voor de wet.Waarom hebben onze zuiderburen op energievlak nog zoveel gemoedsrust en wij kunnen kniezen op onze investering, gaan zelfs extra moeten betalen ? Die Vlaamse regering heeft diverse kleuren aan boord maar ze zijn allemaal even geblokkeerd : wij zijn als inwoners de pineut, de korrel die gemalen wordt tot meel, we worden monddood gemaakt. Als dat het resultaat van de 'vrijheid' voor de Vlaming is, geef me dan maar terug een 'klassieke federale staat' . Er zijn grote verschillen tussen het noorden en het zuiden, er zijn historische fouten gebeurd, er is geprofiteerd, men kan niet alles in evenwicht zetten, maar de impasse die we nu politiek meemaken loopt echt alle spuigaten uit.Politiekers : christelijk, liberaal, vlaams-nationaal,socialisten, groenen, extreem links, rechts, aub bal jullie vuisten en ga eens ECHT in de bescherming van de burger. HOU AUB OP met het uitzuigen van jullie brave belastingbetaler ! Hoe gaan jullie ons behandelen als die 1.5 miljard corona-geld van 2020 moet terugbetaald worden ?
Dat gedrag van jullie is niet meer aanneembaar. Jullie hebben echt geluk dat er geen alternatief qua Vlaamse politiek is, Krabben in dezelfde mand, vechten om de macht in de ivoren toren. Een opstand zonder wapens noch geweld maar met luide stem maken we jullie misschien wakker !!

Wake up, please !

Geachte lezer, u heeft het recht deze tekst as much verder te verdelen, dit in de hoop dat enkele inwoners van de ivoren torens des lands dit ook tot hun kunnen nemen. 

Wat een actief dagje vandaag..

Ik was vrijgesteld van dienst om les te geven en mijn afspraken voor de job zijn vastgelegd om een andere mooie dag te 'bezoedelen'.

Onze stadstuin heeft afgezien : koning winter, koningin Tiba en nu nog de komst van een serre... Alles ineens dus alle hens aan dek en opruimen geblazen.

Waarom een serre in het midden van de stad in feite ?

Ik werk graag buiten maar echt groene vingers heb ik in feite niet. Ik heb het liefst dat alles mooi verzorgd is, maar zelf de handen uit de mouwen steken,... Het gebeurt maar met wat 'tussenstappen'. De push van het vrouwtje, bezoek dat de tuin ook kan komen inspecteren,.. kortom redenen genoeg om er vandaag toch wel in te vliegen.

Die serre is in feite een oude droom, waarbij een concreet beeld ervan ter wereld kwam toen onze oudste zoon zijn grote tuin aan 't plannen en aanleggen was. Hij had namelijk een semi professionele broeikast gekocht, voornamelijk om sneller te genieten van echt rijpe tomaten, paprika's en pepers.

Bij het helpen opbouwen van dat glazen huis werd er een zaadje geplant in mijn achterhoofd : zoiets zie ik thuis ook wel staan, weliswaar een heel stuk kleiner, zo in het midden van de stad, het genot om mogelijk echt rijpe tomaten te mogen eten....

Een droom wordt dus nu volgende week werkelijkheid, of wordt het meer een (nacht)merrie ?

Het moet nog opgebouwd geraken, de hopelijk bijgevoegde plannen moeten nog in elkaar passen, ik heb me weer wat aangedaan in feite.

Als ultieme beloning heb ik wel een plekje ernaast voorzien om onze oude tuintafel een eerste rij-ticket te bezorgen : vanaf dat zitje aan tafel zullen de tomaten toegesproken en bekeken worden, aangespoord om snel te groeien, om dan uiteindelijk in grote waarschijnlijkheid in de diepvries te belanden als ultiem smakelijke soep. Een planning is alles maar als ze allemaal gelijk rijp worden,....

Geniet nog van de winterzon en tot dra !

Eric 

 Deze morgen bij een klant me aardig verschrokken. Een vast onderdeel van mijn onderhoud als het gaat over zonnepanelen is tegenwoordig steeds mijn vraag om de aarding van hun elektriciteitsinstallatie te meten. Zo ook deze keer dus : ik mijn Tohm-e toestel in een van hun stopcontacten geduwd en lap... nu sprong de stroom in de woning uit. De man was 'home-working' zoals de meesten waar ik op bezoek kom, zijn verbinding weg natuurlijk... Opnieuw opgestart. Ik opnieuw, op zijn verzoek een andere kring van zijn stroominstallatie getest op de aardingsgevoeligheid. Opnieuw de stroom uit... Hééél vervelend natuurlijk. Bij het volgend bezoek het apparaat niet durven gebruiken maar thuisgekomen wel dadelijk een test gedaan : alles perfect ! Mijn Tohm-e ding deed het dus uitstekend. De klant gebeld en hem vermeld dat hij best asap een goede elektricien moet laten komen. We kunnen niet zonder stroom maar 'trop is teveel' hé. Zo kom ik dus wel regelmatig mankementen tegen bij de Vlaamse woningen : eigenlijk toch wat gevaarlijk als er iets scheelt met de aarding van een huis vind je niet ?Gisterenavond dus die 3de Spaanse fles geproefd (regio Rioja). Garnacha & tempranillo, maar wat een feest was dat ? De tegenstelling kon niet groter zijn : voor bijna 6.00 euro verschil met de andere rode had ik nu een echte rode topper in ons glas. 15.50 euro dus, lijkt niet goedkoop maar eigenlijk een spotprijs voor hetgeen men hiervoor krijgt. Beter minder maar wel beter spul drinken is mijn motto. Een aroma van heel aangename ceder, rijp donker fruit, een smaak die heel mijn smaakpallet in beslag nam, wat houtstructuur, afgeronde maar goed aanwezige verfijnde tannines, opnieuw rijp bosfruit, geen 'slag' in het middenregister van de smaak, ... Het duurde werkelijk heel lang vooraleer de afdronk met al die impressies weggleed. Door deze structuur heeft deze fles nog zeker 10 jaar bewaarpotentieel. Zolang gaan ze bij ons echter geen tijd krijgen Als ik de vergelijking maak met grotere Bordeaux-wijnen of topwijnen uit de Toscane-regio, ja, deze kan ermee door. Echt goed gemaakt. Mijn bestelling ligt dus klaar, een persoonlijke score van 9 op 10 wat voor mij uitzonderlijk hoog is. Mijn nieuwe 'websitke' is bijna klaar, nog wat finale verbeteringen, die ik nog moet vragen aan mijn toekomstige schoondochter. Zij is ongelooflijk sterk in die zaken. Die 3 wijn besprekingen ga ik dus ook op die site zetten. Wie dan goesting heeft, kan met mij mee bestellen. Voor deze wijn zijn het houten kistjes van 6 flessen als verpakking. Wie niet wil wachten, kan ook een mailtje sturen naar nulens.eric@gmail.com Het genot om te genieten is een speciale dimensie in ons leven. De lekkere dingen des levens, het hoort er gelukkig nog bij, ... zolang als we nog kunnen proeven natuurlijk !
Eric

Iets nieuws ontdekt, voor mij althans, zijnde gebruiker met een gemiddelde kennis van het internetgebeuren.

Ik heb dus, met de hulp van een programma zelf een kleine website gemaakt, geregistreerd en al. Nu kan ik dus officieel mijn cursiefjes laten communiceren met deze moderne wereld. Ik heb ook een info - afdeling voorzien waar ik nieuwsjes over de zonnepanelen-wereld kan 'posten'. Op die manier kan ik de lezer op de hoogte houden van de laatste ontwikkelingen.

Diegene die me kennen weten dat ik een zekere polyvalentie in mijn lijf heb, ik wil dus niet eentonig bezig zijn maar ten volle genieten van andere impulsen. Mijn smaakpapillen zijn er, een erfenis van moederszijde. Mijn mama zaliger rook mijn aftershave vanop meer dan 10 meter afstand. Ongelooflijk eigenlijk. Zover gaat het bij mij niet maar het zou spijtig zijn als ik dat niet verder exploiteer.
Sedert 1996 ben ik maître-sommelier en heb ik dat gebruikt in onze vroegere wijnhandel. Sedert enkele jaren geef ik nog enkel cursussen over het wijnproeven aan toekomstige wijnbouwers en wijnliefhebbers.
Dus nu heb ik beslist me terug te begeven op het pad van het wijnadvies. Het organoleptische gaat daarbij belangrijk zijn : aroma's en smaken moeten een match worden met gerechten, puur genot laten ontstaan dus.

Ik ken dus nog veel mensen in de wereld van de goede smaak en heb vandaag mijn eerste flesjes binnengekregen. Deze week worden deze Spaanse producten geopend, gekeurd, geproefd, uitgetest met een gerecht om zo, hopelijk, te komen tot de bijna ideale combine.

Het verslag hiervan ga je dan kunnen lezen via een link op mijn FB-account. ALS ik ze lekker vind ga ik dat bovendien vermelden en ga ik zelf een voorraadje inslaan voor de thuisconsumptie. Als sommelier krijg ik normaal een voordelige prijs. Egoïstisch zijn is niet goed, dus ik laat mijn lezers delen in dit plezier waardoor ze kunnen mee bestellen. Hoeft niet maar voor mij een ideaal sociaal contact om ook tijdens en na deze c-tijd nog veel mensen te mogen ontmoeten !

Het zullen dus allemaal wijnen zijn die minder bekend zijn, flesjes die een verhaal hebben, waarbij het genot van het drinken wordt vervolledigd met het verhaal dat erbij hoort.

Prettige dag en tot binnenkort !

Eric